FtS112

Ο Πανεπιστημιακός καθηγητής Λάμπρος Χουσιάδας μας παραπέμπει στις απόψεις του Ιωάννη Κασποδίστρια και επισημαίνει για τον πρώτο Κυβερνήτη της Ελλάδας:

«.. Η θέση του έναντι του δημοσίου χρήματος, όταν οι εποχές ήταν δύσκολες για την πατρίδα, φαίνεται στο παρακάτω κείμενο προς την εθνική αντιπροσωπεία. Οι ετήσιες αποδοχές του Ιωάννη Καποδίστρια ήταν τότε 100.000 αργυροί φοίνικες».

[Και όμως ο Καποδίστριας δολοφονήθηκε!]

(Το πρώτο νόμισμα μετά την απελευθέρωση, το οποίο αντεκατέστησε τα τουρκικά γρόσια και τα αυστριακά τάληρα που κυκλοφορούσαν στα χρόνια της Επαναστάσεως ήταν οι φοίνικες, που αντικαταστάθηκαν, το 1833, από την αργυρή δραχμή).

Προς τη Δ’ Εθνικήν Συνέλευσιν

Άργος 4 Αυγούστου 1829

«Δια τον αυτόν τούτον λόγον θέλομεν αποφύγει και ήδη το να δεχθώμεν την προσδιοριζομένην ποσότητα δια τα έξοδα του αρχηγού της Επικρατείας, απεχόμενοι, εφ΄όσον τα ι9διαίτερά μας χρηματικά μέσα μας εξαρκούσιν, από του να εγγίσωμεν μέχρι και οβολού τα δημόσια χρήματα προς ιδίαν ημών χρήσιν. Οψέποτε δε βιασθώμεν εις τούτο, εξαντληθέντων διόλου των ιδιαιτέρων ημών πόρων, τότε θέλομεν καταφύγει εις το δημόσιον ταμείον, πλην μόνον δια τα έξοδα, όσα απαιτεί η εκτέλεσις των καθηκόντων μας.

Αλλά προς τούτο, καθώς μετεχειρίσθημεν άχρι τούδε, απαραλλάκτως θέλομεν μεταχειρισθεί και εις το εξής ακριβεστάτην οικονομίαν, καθότι αποστρεφόμεθα το να προμηθεύομεν ημάς αυτούς τας αναπαύσεις του βίου, αι οποίαι προϋποθέτουσι την ευπορίαν, ενώ ευρισκόμεθα εις το μέσον ερειπίων, περικυκλωμένοι από πληθύν ολόκληρον ανθρώπων βεβυθισμένων εις την εσχάτην αμηχανίας. Τα αισθήμτα ταύτα τα συναισθάνεσθε, κύριοι, και σεις οι ίδιοι και το αποδείξατε εμπράκτως εκτελούντες αμισθί τα καθήκοντα των πληρεξουσίων του έθνους …εις τας παρούσας περιστάσεις οι εν δημοσίοις υπουργήμασι δεν είναι δυνατόν να λαμβάνουν μισθούς αναλόγως με τον βαθμόν του υψηλού υπουργήματός των … αλλ’ ότι οι μισθοί ούτοι πρέπει να αναλογούν ακριβώς με τα χρηματικά μέσα, τα οποία έχει η κυβέρνησις εις την εξουσίαν της»

Και συμπληρώνει ο καθηγητής Λάμπρος Χουσιάδας:

-Ήταν τότε «άλλοι καιροί; Μπορεί. Όμως κάποιες αξίες παραμένουν ανεξίτηλες από τους «καιρούς». Μία τέτοια αξία με διαχρονικό χαρακτήρα, είναι και ο σεβασμός προς το δημόσιο χρήμα. Αν τηρείται ή όχι από όλους μας, και ιδιαίτερα από τους «δυνατούς», ας το κρίνει ο αναγνώστης.