20140422

Στο μικρό, αλλά πανέμορφο χωριό μας, ο Πλάστης δεν τσιγκουνεύτηκε και στόλισε όλη την περιοχή και το εκπληκτικό ανάγλυφό της με σπάνια ομορφιά. Η βιοποικιλότητα, η πανίδα και η χλωρίδα, όπως από ειδικούς έχει επισημανθεί, αλλά και το μοναδικό κλίμα [μηδέν υγρασία] υφαίνουν αυτό το θείο χάρισμα στο Σκαμνό.

Η προσευχή μας τώρα στον Μεγαλοδύναμο είναι να φέρει την ομόνοια ανάμεσα στους λιγοστούς κατοίκους του χωριού, όπου αν μετρήσουμε αυτούς που κατοικούν μονίμως στο χωριό, είναι ζήτημα να ξεπερνούν τα είκοσι άτομα. Και όμως φίλε μου! Εμφανής είναι η διχόνοια, η καχυποψία, η αμφισβήτηση που φτάνει και στα όρια της μισαλλοδοξίας, ακόμη δε και της αλληλοϋπονόμευσης! Είναι όντως λυπηρό να διαστρεβλώνονται θέσεις και απόψεις μας που καταχωρούνται σ’ αυτό εδώ το ιστολόγιο, σε καλόπιστους, αγνούς και ανεξίκακους συγχωριανούς που δεν μπήκαν, όπως πολλοί συμπατριώτες μας, στο τραίνο της ηλεκτρονικής πληροφόρησης και δεν διαθέτουν υπολογιστή και πρόσβαση στο διαδίκτυο.

Και διερωτάται κανείς ευλόγως: Πόθεν αυτή η διχαστική αντίληψη; Πως εκδηλώνεται; Πως μπορεί να θεραπευτεί;

Δια γυμνού οφθαλμού, όπως κοινώς λέγεται, οφείλει κανείς να σταθεί στην ύπαρξη και λειτουργία δύο Πολιτιστικών Συλλόγων. «Πολιτιστικών», τρόπος του λέγειν. Αν παράγεται μισαλλοδοξία και οι λιγοστοί κάτοικοι αλληλοϋποβλέπονται, ενώ μοιράζονται σε δύο φατρίες, που παίρνουν τη μορφή και το ρόλο ενός πολιτιστικού –τάχα μου- Συλλόγου, το πράγμα δεν χρειάζεται και πολύ περισσότερη ανάλυση.

Αξίζει εν πάσει περιπτώσει να υπογραμμισθεί ότι αυτό το θλιβερό φαινόμενο εντοπίζεται στο χωριό που κατάφερε σε μεγάλο βαθμό να ξεπεράσει και να επουλώσει σε μεγάλο βαθμό αντιθέσεις, μετά τα χρόνια της τρισκατάρατης δικτατορίας και του μετεμφυλιακού κλίματος που το σάρωσε εκ βάθρων καθώς η εμπλοκή των γενναίων Σκαμνιωτών, ή έστω μίας ικανής μερίδας κατοίκων στην Εθνική Αντίσταση, στα χώματα που άστραψε, βρόντησε και δοξάστηκε με παγκόσμια αναγνώριση το αντάρτικο του ΕΛΑΣ, όχι μόνον υπήρξε σημαντική, αλλά και πρωτοπόρα.

Από την άλλη μεριά, ο μικρός οικισμός που ποτέ δεν προσμετρήθηκε ως αυτόνομη αυτοδιοικητική μονάδα, αλλά ως προσάρτημα σε ένα διπλανό χωριό, κυρίως αυτό της Οίτης, βίωσε την απομόνωση και τον παραγκωνισμό ως παρίας. Απόρροια αυτής της κατάστασης ήταν τα πρώτα χρόνια της μεταπολίτευσης και υπό την διεύθυνση και συντονισμό ενός φωτισμένου συγχωριανού, του αξέχαστου Γιάννη Ζαλαώρα, να ιδρυθεί ο Πολιτιστικός μας Σύλλογος, που ένωσε τους Σκαμνιώτες και τροχιοδρόμησε την ανάσταση και την πρόοδο του χωριού. Από ένα άσημο χωριό με πλήρη τα σημάδια εγκατάλειψης και ερήμωσης, αναδείχθηκε σε οικισμό πρότυπο καθώς μέσα από τις τάξεις και τις δράσεις του Συλλόγου πραγματοποιήθηκε μία ριζική ανάπλαση με εξωραϊστικές ενέργειες, ενώ δούλεψε και σμίλεψε και τις ανθρώπινες σχέσεις, μέχρι που εκδηλώθηκε το σπέρμα του διχασμού. Αυτός ο διχασμός περιβλήθηκε το μανδύα ενός δεύτερου πολιτιστικού Συλλόγου, του οποίου η ίδρυση και η διαφοροποίηση έναντι του ιστορικού και πραγματικού Συλλόγου του χωριού, πάνω σε σαθρά στοιχεία, άνοιξε τους ασκούς του Αιόλου.

Σημαία φυλετική υψώθηκε καθώς στον νέο αυτό σύλλογο, μόνον γηγενείς και αυτόχθονες μπορούν να είναι μέλη. Εξαιρούνται νέοι οικιστές που στην συντριπτική τους πλειοψηφία, αποτελούν σπουδαίο κόσμημα, προίκα, τιμή και καμάρι μας να τους έχουμε σαν ψυχοπαίδια και αδέρφια στο πλευρό μας. Ο λόγος για ανθρώπους με υψηλή στάθμη κοινωνικής αντίληψης και ευαισθησίας που εκδηλώνουν με κάθε τρόπο την αγάπη τους στο κάθε συγχωριανό Σκαμνιώτη και ιδιαιτέρως στους απλούς μόνιμους κατοίκους του χωριού. Χώρια βέβαια η ευμενής επίπτωση στην οικονομία της περιοχής, καθώς σημαντικές επενδύσεις σε πανέμορφες οικίες, με υποδειγματική αρχιτεκτονική έχουν προστεθεί στο χωριό. Δεν αμελείται βέβαια και η εισφορά αντίστοιχων δημοτικών τελών στον ΟΤΑ.

Μία άλλη σημαία που δικαιολόγησε την ίδρυση του νέου Συλλόγου, ήταν η «στενή συνεργασία», με τον ΟΤΑ, λες και αυτό χρειάζεται ιδιαίτερη επισήμανση και δη στο Καταστατικό. Κατά βάθος, όμως, το νόημα ήταν και είναι, καθώς φαίνεται, η προνομιακή επιδότηση από το προβληματικό ταμείο του δημοσίου, στη δύσμοιρη πατρίδα μας. Μία παραίνεση που ξεκίνησε από τον αλήστου μνήμης καποδιστριακό Δήμο Γοργοποτάμου και με σχετική παρότρυνση, μέσα σε ένα πλαίσιο φιλικής, πελατειακής σχέσης, κατά το πρότυπο που ευδοκιμεί στη χώρα μας και φέρει το μέγιστο της ευθύνης για την καταστροφή της. Σε αντίθεση με την πρακτική του Συλλόγου μας, που ήθελε και επιμένει να στηρίζεται στις δικές μας ψυχικές και οικονομικές δυνάμεις και να αποστρέφεται την παρασιτική συμπεριφορά σε βάρος της κοινωνίας και του δημοσίου συμφέροντος. Μία στάση που εκδηλώθηκε από την ίδρυση του Συλλόγου μας, εν έτει σωτηρίω 1977, τότε που δεν είχαν ακόμη φανεί καθαρά οι καταστρεπτικές συνέπειες του πελατειακού κράτους, του υπερβολικού δανεισμού και της διασπάθισης των πόρων του λαού.

Και το ερώτημά μου, ορέ αδέρφια Σκαμνιώτες, είναι αν σήμερα που έχουμε δει με τον πιο δραματικό τρόπο ότι τα παράσιτα έχουν ήδη εξουθενώσει τον ξενιστή [δηλαδή την πατρίδα], αξίζει μερικοί συγχωριανοί να μην μεταμελούνται γι’ αυτή την εγκληματική στάση τους; Τι σόι «πολιτιστική δράση» είναι αυτή ή μήπως ο λόγος γίνεται για ένα απλά και μόνον μανδύα, σαν αυτές τις ΜΚΟ της συμφοράς που ρήμαξαν την Ελλάδα;

Το σημείο όπου απαντάται ο απόλυτος παραλογισμός, μία χοντροκομμένη απρέπεια, ως απόληξη αυτών των αντιλήψεων, είναι στο Σκαμνό η χρήση του χώρου του αδρανούς διδακτηρίου, πρώην δημοτικού σχολείου και ήδη πολιτιστικό κέντρο, που με βάση σχετική νομοθεσία, περιήλθε στον ΟΤΑ και για το οποίο υπό κατάρρευση κτίριο, η αγάπη και το ιερό ενδιαφέρον για το χώρο όπου πολλοί από μας μάθαμε τα πρώτα γράμματα, οδήγησε το Σύλλογό μας σε μία σημαντική δαπάνη ανακαίνισης και ευρύτατων επισκευών, προσθηκών και εξοπλισμού που κινούνται σε ύψος ποσού 200 με 250 χιλιάδες Ευρώ. Εδώ, δυστυχώς, εκδηλώνεται στη χειρότερη εκδοχή της η παρακμή που μαστίζει την πατρίδα μας.

Ο νεόκοπος Σύλλογος με πρωτοστάτη το συγχωριανό Πολύκαρπο, που από καιρό μας είπε ότι σκοπεύει να ασχοληθεί με την αυτοδιοίκηση και έλαβε μαζικά την ψήφο μας, στην συνέχεια έστριψε την πλάτη του στον πρωτοπόρο Σύλλογο και ηγήθηκε της δημιουργίας του δεύτερου Συλλόγου στον οποίο και έδωσε προνομιακή νομή του χώρου του πολιτιστικού κέντρου Σκαμνού. Ο πραγματικός Σύλλογος και οι φιλότιμοι συγχωριανοί βρέθηκαν σε έξωση από τον μοναδικό χώρο συνάντησης και ανθρώπινης επικοινωνίας σε ένα χωριό που δεν διαθέτει ούτε καν ένα καφενεδάκι. Και τούτο εκπορεύεται από τον ΟΤΑ ο οποίος ακόμη και στην χειρότερη εκδοχή του, οφείλει να μεριμνά για τις ανάγκες αυτές των δημοτών. Ο λόγος γίνεται για διακωμώδηση του θεσμού του ΟΤΑ που λοιδορεί κατ’ ουσίαν έντιμους συμπολίτες με υψηλό φρόνημα και αγάπη για τον τόπο τους.

Φυσικό ήταν, να στραφούμε στις περασμένες εκλογές στον άλλο υποψήφιο, έναν όντως άξιο συντοπίτη από το χωριό της Οίτης, τον αείμνηστο Θανάση Παναγή, υπό τον Γιώργο Κοτρωνιά. Έναν άνθρωπο έντιμο που διέγνωσε το πρόβλημα και προχώρησε σε ενέργειες δίκαιας χρήσης του χώρου, σαν ένα προσωρινό βήμα και μέχρι να επουλωθούν οι όποιες εσωτερικές αντιθέσεις στην μικρή μας κοινωνία που βιώνει τον διχασμό. Τι κρίμα όμως; Αυτός ο έντιμος συντοπίτης ο Θανάσης Παναγής, πληγείς από την δυσμενή ασθένεια, δεν ολοκλήρωσε τη θητεία του και ο επιλαχών Πολύκαρπος επανέρχεται ως προεδρεύων για να εκδηλώσει και πάλι ένα απηνή διωγμό σε βάρος μας με πρωτοφανή συμπεριφορά που από την σχετική αλληλογραφία μας στην σχετική θεματική ενότητα όπου έχει αναρτηθεί, ώστε η κωμικοτραγική αυτή ιστορία να αποτυπωθεί στο διηνεκές, ώστε και η νέα γενιά να έχει πρόσβαση και άμεση ενημέρωση, μέσα σε πλαίσιο διαφάνειας και πλήρους δημοσιότητας που συνιστά θεμέλιο της δημοκρατίας που στο τόπο μας αναδείχθηκε και επ’ εσχάτων εκφυλίστηκε.

Μας είπε να ζητάμε γραπτά τη χρήση του χώρου και το κάναμε. Λες και δεν είναι δυνατή φιλική και καλόπιστη επικοινωνία μεταξύ των δύο προέδρων. Μας είπε μετά ότι η αίτηση του άλλου Συλλόγου είχε προηγηθεί. Ξανά αιτηθήκαμε για την Καθαρά Δευτέρα και το Πάσχα. Ουδεμία απόκριση. Ο μακαρίτης Θανάσης είχε πει, και γράψει, εκ περιτροπής σε γιορτές που έχουν μία σταθερή ημερομηνία, αλλά ο Πολύκαρπος φρόντισε για το Σύλλογο που δημιούργησε, να χρησιμοποιεί ο Σύλλογός του επί τέσσερα χρόνια το χώρο για την γιορτή της Καθαράς Δευτέρας! Αξίζει να μετρήσει κανείς τα άτομα που συμμετέχουν στις επί μέρους εκδηλώσεις των δύο Συλλόγων. Δεν μπορεί! Κάποιο συμπέρασμα θα βγάλει.

Εντατικές, εργώδεις και αξιέπαινες προσπάθειες του Αντιδημάρχου Κώστα Μουστάκα που ήρθε σε επαφή με εκπροσώπους των δύο Συλλόγων του Σκαμνού, δεν απέφεραν κανένα αποτέλεσμα, καθώς ο άλλος πρόεδρος [Φάνης Σκαρής] του «Αγίου Γεωργίου», έτσι είναι το όνομα του δεύτερου Συλλόγου [βοήθειά μας ο Άγιος, που κατ’ αυτό τον τρόπο μπλέχθηκε σε τόσο ταπεινά πράγματα], αποκάλυψε ότι συμμερίζεται κινήσεις επαναπροσέγκισης της μικρής κοινωνίας μας, αλλά εμποδίζεται από ένα δύο στελέχη του που εμφανίζονται ανένδοτα.

Πλησιάζουν οι δημοτικές εκλογές, αγαπητές φίλες και φίλοι!

Θέλω να πιστεύω ότι μέσα από τη ψήφο των Σκαμνιωτών και των Γαρδικιωτών, ένας σοβαρός άνθρωπος στον Κοινότητά μας, με ήθος και εντιμότητα, σαν το μακαρίτη Θανάση, μπορεί και πρέπει να αναδειχθεί πρόεδρος Κοινότητας [Σκαμνού-] Οίτης. Και κάτι άλλο: Δεν συμμερίζομαι την έκφραση υπερβολικής δυσφορίας για τον Πολύκαρπο. Οι έντιμοι και φιλότιμοι Σκαμνιώτες, χωρίς ίχνος ταπεινών αισθημάτων εμπάθειας και μισαλλοδοξίας, καλούμαστε, εμείς πρώτοι, να επουλώσουμε τις όποιες εσωτερικές μας αντιθέσεις.

Από τον νέο διευρυμένο Δήμο Λαμιέων, κατά το λεγόμενο καλλικρατικό πρότυπο, έχουμε μία εικόνα σοβαρότητας και δεν μπορεί να ρίξουμε την ευθύνη για το εσωτερικό πρόβλημα του Σκαμνού στο Δήμο, αν και ως νόμιμος ιδιοκτήτης του σχολείου, έχει πολλά περιθώρια παρέμβασης, ώστε να κάνει κάτι θετικό για τους κατοίκους του Σκαμνού, κάτι που ανάγεται στην άμεση ευθύνη και αρμοδιότητά του.

Από την άλλη, όμως, πλευρά οφείλουμε να σημειώσουμε ότι η Δημοτική Αρχή μέσω των εκπροσώπων της, παρά το μέγεθος του Δήμου, θα όφειλε να εκδηλώσει μία κάπως ουσιαστικότερη επαφή με το Σκαμνό. Είναι εντυπωσιακό ότι κανείς, μα κανείς εκπρόσωπος, ακόμη και στην προεκλογική περίοδο, που όλοι οι αιρετοί σπεύδουν προς τους ψηφοφόρους, δεν επισκέφθηκε το Σκαμνό. Να δει και να ακούσει τους δημότες. Τα δημοτικά τέλει που καταβάλλονται από μία πλειάδα ευρύχωρων σπιτιών με βάση τα τετραγωνικά μέτρα, δεν είναι ευκαταφρόνητα. Η μόνη παρέμβαση του Δήμου στο χωριό θα λέγαμε, ότι ξεκινάει και τελειώνει στην αποκομιδή των ελάχιστων οικιακών απορριμμάτων. Αν υπήρχε αυτή η στοιχειώδης επαφή, θέλω να πιστεύω, δεν θα είχαν περιθώριο να εκδηλώνονται συμπεριφορές όπως αυτές που περιγράψαμε, σε κλίμα ημιάγριας έξαψης και εξαγρίωσης των ηθών.

Γιώργος Αποστολόπουλος