FtS110
Κώστα Χρυσόγονου, Καθηγητή Νομικής
Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης
Η αλήθεια για τον μηχανισμό «στήριξης της ελληνικής οικονομίας», τον οποίο υπερηφανεύεται ότι εξασφάλισε η κυβέρνηση προκειμένου να διασώσει (υποτίθεται) την Ελλάδα από τον (ορατό) κίνδυνο της πτώχευσης, περιέχεται στη δανειακή σύμβαση που ήρθε πρόσφατα για κύρωση στη Βουλή. Το κείμενο αυτό είναι ό,τι πιο ταπεινωτικό για την εθνική μας αξιοπρέπεια έχει δεχθεί ελληνική κυβέρνηση από την εποχή που ο διαβόητος Πιουριφόι, πρέσβης των ΗΠΑ στην Αθήνα στις αρχές της δεκαετίας του 1950, ανεβοκατέβαζε κυβερνήσεις και υπαγόρευε αλλαγές στον εκλογικό νόμο (!) με δημόσιες δηλώσεις του.
Σύμφωνα με το άρθρο 3 παρ. 4α της σύμβασης, η χορήγηση και εκταμίευση του δανείου τελεί υπό την προϋπόθεση της υποβολής «γνωμοδοτήσεων» (ουσιαστικά προκατασκευασμένων δηλώσεων) από τους νομικούς συμβούλους των υπουργείων Δικαιοσύνης και Οικονομικών, ενώ το άρθρο 4 παρ. 1β προσθέτει ότι ο δανειζόμενος (δηλ. η Ελλάδα) εγγυάται πως οι «γνωμοδοτήσεις» αυτές είναι ορθές και ακριβείς. Το σημείο 12 των «γνωμοδοτήσεων» διαβεβαιώνει τους δανειστές (δηλ. τα άλλα κράτη – μέλη της ευρωζώνης) ότι «ούτε ο δανειζόμενος ούτε οποιαδήποτε περιουσία του έχουν ασυλία λόγω κυριαρχίας ή για άλλο λόγο από τη δικαιοδοσία και την εκτέλεση σχετικά με κάθε ενέργεια ή διαδικασία σχετική με τη σύμβαση» [Ο ΟΡΟΣ ΑΝΑΦΕΡΕΤΑΙ ΡΗΤΑ ΚΑΙ ΣΤΟ ΣΩΜΑ ΤΗΣ ΣΥΜΒΑΣΗΣ, ΣΤΟ ΑΡΘΡΟ 14 ΠΑΡΑΓΡΑΦΟΣ 5 ΣΤΗ ΣΕΛ. 50 ΤΟΥ ΑΝΩΤΕΡΩ PDF καθώς επίσης και στο ΠΑΡΑΡΤΗΜΑ ΣΤΗ ΣΕΛ. 59 ΤΟΥ PDF]. Σημειωτέον ότι εφαρμοστέο δίκαιο για την παραπάνω σύμβαση είναι το αγγλικό και αποκλειστικά αρμόδιο δικαστήριο για όλες τις διαφορές που προκύπτουν από αυτή το δικαστήριο της Ευρωπαϊκής Ένωσης (στο Λουξεμβούργο) [ΑΡΘΡΟ 14 ΠΑΡΑΓΡΑΦΟΙ 1 & 2 ΣΤΗ ΣΕΛ. 49 ΤΟΥ ΑΝΩΤΕΡΩ PDF].
Με άλλες λέξεις, εάν το ελληνικό δημόσιο δεν είναι σε θέση να αποπληρώσει το δάνειο κατά την ημερομηνία λήξης κάθε δόσης (δηλ. σε τρία έως πέντε χρόνια), το κράτος – δανειστής (π.χ. η Ολλανδία) μπορεί να βγάλει σε πλειστηριασμό το Μέγαρο της Βουλής των Ελλήνων και / ή τα πολεμικά αεροσκάφη της Ελληνικής Αεροπορίας. Στον πλειστηριασμό αυτόν μπορεί να εμφανιστεί ως υπερθεματιστής π.χ. το τουρκικό δημόσιο και κατόπιν τούτου να μετατρέψει τη Βουλή σε τουρκική πρεσβεία και να παραλάβει τα αεροσκάφη μας προκειμένου να τα χρησιμοποιεί η δική του πολεμική αεροπορία για να παραβιάζει ανενόχλητη πλέον τον ελληνικό εναέριο χώρο. Ο μόνος τρόπος για να αποφευχθούν τέτοια εφιαλτικά σενάρια είναι να έχει αποκατασταθεί νωρίτερα η πιστοληπτική ικανότητα του ελληνικού κράτους, ώστε αυτό να δανειστεί από τις κεφαλαιαγορές για να εξοφλήσει έγκαιρα τα δανεικά στα άλλα κράτη – μέλη της ευρωζώνης. Τούτο όμως εξαρτάται λιγότερο από την πορεία του ελληνικού προγράμματος δημοσιονομικής εξυγίανσης και περισσότερο από την παγκόσμια οικονομική συγκυρία, η οποία δείχνει τάσεις μέλλον επιδείνωσης παρά βελτίωσης.
Στην πραγματικότητα λοιπόν ο μηχανισμός «στήριξης» δεν είναι φάρμακο αλλά δηλητήριο για την Ελλάδα. Θα ήταν προτιμότερο να ξεκινούσαμε να πίνουμε από τώρα το πικρό ποτήρι της μονομερούς αναδιάρθρωσης του δημόσιου χρέους, με όλες τις εξαιρετικά δυσάρεστες βραχυπρόθεσμες συνέπειές της, παρά να διακινδυνεύουμε μακροπρόθεσμα την απώλεια της κυρίαρχης κρατικής υπόστασης του ελληνισμού.