FtS103
Γεωργίου Πούλιου
Ο Λυκούργος γεννήθηκε στην Αθήνα το 390 π.Χ. όταν είχε αρχίσει να συνέρχεται, η Αθήνα, μετά το βαρύ πλήγμα του Πελοποννησιακού πολέμου και την περιπέτεια των τριάκοντα τυράννων.
Η ζωή του Λυκούργου συνδέεται με την εμφάνιση του Φιλίππου, του πατέρα του Μεγάλου Αλεξάνδρου, και της παρακμής της Σπάρτης και των Θηβών, ιδιαίτερα μετά τη μάχη της Χαιρώνειας, το 338 Π.Χ. και την ήττα του Αθηναϊκού και του Θηβαϊκού στρατού.
Οι Αθηναίοι, μετά την ήττα τους, στη Χαιρώνεια, φοβήθηκαν μήπως ο Φίλιππος επιτεθεί εναντίον της πόλεώς των. Για να εξασφαλίσουν την άμυνά της έλαβαν έκτακτα μέτρα. ¨ένα από αυτά τα μέτρα ήταν η απαγόρευση της εξόδου (φυγής) των Αθηναίων πολιτών από αυτήν.
Η εκκλησία του Δήμου ψήφισε:
Ψήφισμα
«Μήτε τινά έξω γενέσθαι της πόλεως
Μήτε μην εκθέσθαι παίδας και γυναίκας»
(=μήτε να εξέλθει κανείς από την πόλη,
μήτε να εξαποστείλουν οι Αθηναίοι τα παιδιά
και τις γυναίκες τους σ’ άλλα μέρη)
[Λεπτομέρειες βλέπετε Αρχαία Ελληνική Γραμματεία, Οι Έλληνες: Λυκούργος, σελ.: 38-39, Εκδόσεις Κάκτος]
Το ψήφισμα αυτό παραβίασε ένας πλούσιος Αθηναίος εργοστασιάρχης χαλκουργός, ονόματι Λεωκράτης. Η δειλία του Λεωκράτη και ο φόβος του, τον έκαναν να πάρει την οικογένειά του και όσα κινητά μπόρεσε και να φύγει κρυφά, για τη Ρόδο. Δεν έφθανε αυτό. Φθάνοντας στη Ρόδιο για να δικαιολογήσει τη φυγή του είπε ψέματα, ότι οι Μακεδόνες κατέλαβαν την Αθήνα και πολιορκούν τον Πειραιά. Η ανακρίβεια αυτή, για τους Αθηναίους είχε μεγάλες συνέπειες, διότι οι Ρόδιοι «μπλοκάρανε», εμπόδισαν όλα τα «σιταγωγά» πλοία (που ήταν φορτωμένα με σιτάρι) να έλθουν προς τον Πειραιά.
Ο Λεωκράτης ,μετά από τρία χρόνια ήρθε στα Μέγαρα και έκανε τον έμπορο. Μετά από πέντε χρόνια, από τα Μέγαρα ήρθε στην Αθήνα και προκλητικά «βολτάριζε».
Ο Λυκούργος, άνθρωπος άτεγκτος, ηθικός, άκαμπτος, αλύγιστος, σκληρός, αδιάλλακτος, φιλόπατρις, υπερασπιστής της Δημοκρατίας, εχθρός της «καθηκοντοφυγιάς» και εχθρός αυτών που αρνούνται των στρατιωτικών υπηρεσιών προς την πατρίδα και φυγόστρατων (σήμερα μέχρι και υπουργοί γίνονται), χωρίς κανένα ενδοιασμό, πολλές φορές είχε ζητήσει την θανατική καταδίκη, όσων αθετούσαν το προς την πατρίδα χρέος (κατά των Λυσικλή, Δημάδη, Μενέσαιχμου και Διηφίλου) και όσων ακολουθούσαν τακτική «φιλοτομαριστική».
Έτσι και στην περίπτωση του Λεωκράτη, βλέποντας ο Λυκούργος την προκλητική του συμπεριφορά, να κυκλοφορεί ελεύθερα και αναίσχυντα (στην κατοχική και μεταπολεμική Ελλάδα έγιναν Πρωθυπουργοί, Υπουργοί και δημόσιοι λειτουργοί, όλοι οι δοσίλογοι και φασίστες και σήμερα κυκλοφορούν προκλητικά οι 100ντάδες φυγόστρατοι με τη δικαιολογία της σωματικής ή πνευματικής αναπηρίας δήθεν), τον Λεωκράτη, που είχε επαίσχυντα εγκαταλείψει την πόλη, την ώρα του κινδύνου, τον
εμήνυσε για εσχάτη προδοσία στην εκκλησία του Δήμου
Η εκκλησία δέχθηκε την κατηγορία και τον παρέπεμψε (τον Λεωκράτη), στην Ηλιαία (ορκωτό λαϊκό δικαστήριο), στους «ομωκότες» δικαστές (από τον όρκο που έδιναν), που ήταν 5.000 (500 από κάθε φυλή. Οι φυλές ήταν 10). Οι 5.000 ηλιασταί χωριζόντουσαν σε 10 τμήματα.
Η δίκη αυτή έγινε το 330 π.Χ. ενώπιον ενός τμήματος που το αποτελούσαν 500 δικαστές και ενώπιον αυτών ο Λυκούργος εξεφώνησε τον κατά Λεωκράτους λόγο του.
Ο Λεωκράτης λόγω ισοψηφίας αθωώθηκε (δυστυχώς και την εποχή εκείνη υπήρχαν επίορκοι δικαστές που τα έπαιρναν).
Στην αρχαία Αθήνα σε περίπτωση ισοψηφίας, νικητής αναδεικνυόταν ο κατηγορούμενος, διότι είχε υπέρ αυτού τη ψήφο της θεάς Αθηνάς.
Ο Λυκούργος με την αγόρευσή του συγκινεί με την ευγένειά του, την ηθική μεγαλοπρέπειά του και τον πατριωτισμό του. Διακρίνεται για τον ηθικό χαρακτήρα του και την άτεγκτη θέση του. Διακρίνεται για την ηθική του ανωτερότητα. Είναι ένας λόγος κατά των προδοτών, λιποτακτών, φυγοστράτων (δεν δίνει πιστοποιητικά ανικανότητας), των ασεβών, αγνωμόνων, καταχραστών του δημοσίου πλούτου (δεν ανέχεται δωράκια των 500.000.000), ούτε τη συνεργασία με τη Siemens και τα δωράκια της, να ξεχνάνε να πληρώσουν την τελευταία δόση, πολύ περισσότερο το περιβόητο, ό,τι νόμιμο και ηθικό και τις ανήθικες και παράνομες συναλλαγές του Βατοπεδίου).
Καλλιθέα 18.01.2009