Πώς τα βλέπεις τα πράγματα;

Με αυτή την ερώτηση προκλήθηκα προσφάτως από έναν – δύο συγχωριανούς να λάβω θέση. Το ερώτημα, το ίδιο ακριβώς και απαράλλαχτο, το δεχόμουν δεκαετίες πριν από τον μακαρίτη τον πατέρα μου ή άλλους αγαπητούς συγχωριανούς, ανθρώπους του μόχθου, της σκληρής βιοπάλης που περίμεναν από έναν δικό τους άνθρωπο που –υποτίθεται- έξω από τον μικρόκοσμο του χωριού, στην πρωτεύουσα, στο εξωτερικό, στην αγορά κλπ, που είναι πιο κοντά στις εξελίξεις και τις μεγάλες αποφάσεις που διαμορφώνουν τις τύχες των απλών ανθρώπων, κάτι το πιο ενδιαφέρον να τους πει.

Σ’ αυτούς τους ανθρώπους, μ’ αυτή την ιερή σχέση και δεσμό, εξομολογείσαι. Δεν μεταφέρεις μόνο τη γνώμη σου, αλλά αποκαλύπτεις τις όποιες μύχιες σκέψεις και εκτιμήσεις σου.

Η τοποθέτησή μου αποκαλύπτει –δυστυχώς- σκεπτικισμό, πίκρα και απογοήτευση, καθώς ήδη από το διεθνές περιβάλλον, αυτό της παγκοσμιοποίησης, εκπορεύεται απαισιοδοξία.

Η παγκοσμιοποίηση που κατ’ αρχήν δείχνει ότι αποσκοπεί στην σταδιακή κατάργηση των συνόρων, των οικονομικών, του εμπορίου, επιφέρει καταλυτικές μεταβολές στην πορεία προς τη δημιουργία του παγκόσμιου χωριού. Οι ισχυροί της Γης σ’ αυτό το ανακάτεμα της τράπουλας, δεν φαίνεται ότι κινούνται με σχέδια και ρυθμούς που έχουν ως επίκεντρο τον άνθρωπο, την καταπολέμηση της φτώχειας και της ανθρώπινης δυστυχίας. Εκεί που βρίσκεται η φτώχεια και η ανείπωτη δυστυχία, οι ισχυροί της Γης σπεύδουν να αποκομίσουν ύλες για τη βιομηχανία τους με αποικιοκρατικούς όρους και αν αυτοί οι δυστυχείς δεν δέχονται, ακολουθεί σφαγή με κάποιο πρόσχημα. Οι ευσεβείς πόθοι της ανθρωπότητας διαψεύδονται και η τράπουλα φαίνεται σημαδεμένη.

Σε αμηχανία η ΕΕ που γιορτάζει φέτος τα 50 χρόνια από την ίδρυσή της με το πρώτιστο σχήμα και μορφή της. Επιτέλεσε μεν έργο σημαντικό αλλά, παρουσιάζεται αδύναμη να προχωρήσει ακόμη και στις απαραίτητες ενέργειες ενίσχυσης της συνοχής της με εκκίνηση τη θεσμοθέτηση των καταστατικών συμφωνιών.

Το όλο σκηνικό οδήγησε με ένα ιδεολογικό αφοπλισμό, όλες τις μέχρι τώρα παρατάξεις και κινήσεις. Η Κίνα και η Ρωσία, οι μέχρι πρότινος μητροπόλεις του Κομμουνισμού που κατέρρευσε, κινούνται πολύ γρήγορα με τους κανόνες της αγοράς, υιοθετώντας δοκιμασμένα στην πράξη καπιταλιστικά μοντέλα. Η Ευρώπη παραμένει σε μέτριες επιδόσεις με μόνη ίσως εξαίρεση τη Γερμανία που δείχνει τελευταία να ανακάμπτει οικονομικά διαγράφοντας την προοπτική να επαναχαρακτηρισθεί ατμομηχανή της Ευρώπης. Για το Ηνωμένο Βασίλειο, δεν γίνεται λόγος, καθώς είναι γνωστή η θέση των Βρετανών που επιλέγουν να είναι δορυφόρος των ΗΠΑ και τη συμμετοχή τους στην ΕΕ την αποδέχονται μόνον ως συμμετοχή σε εμπορικές δραστηριότητες και τίποτα πέραν αυτού. Η άλλη μεγάλη ευρωπαϊκή δύναμη, η Γαλλία, κινείται φέτος προς διπλές εκλογές προεδρικές και βουλευτικές, εντός του έτους, με ένα φτωχό και ίσως αναχρονιστικό ιδεολογικό οπλοστάσιο. Κουβέντα δεν κάνουν για την ΕΕ. Στασιμότητα, συντηρητισμός, έλλειψη τομών που αντικατοπτρίζεται και στην αυξημένη ανεργία και ισχνή οικονομική ανάπτυξη.

Και αν αυτά είναι μερικά σημάδια του διεθνούς περιβάλλοντος, στην πατρίδα μας, που δεν μπορεί, παρά να αποτελεί αναπόσπαστο μέρος του παγκόσμιου χωριού, έρχονται αυτές οι ίδιες επιδράσεις και μάλιστα με στοιχεία που κάνουν το δημόσιο βίο και την πορεία του τόπου, καθόλου ευχάριστη. Η καχεξία αυτή οδήγησε σε βλάβη θεμελιακών θεσμών και πυλώνων της δημοκρατίας μας. Ανησυχία και βαθύς προβληματισμός συνέχει μεγάλα στρώματα της κοινωνίας μας. Τα φαινόμενα παρακμής ώθησαν τον πρώην Πρόεδρο της Ελληνικής Δημοκρατίας, Κωστή Στεφανόπουλο, γνωστό και απολύτως αναγνωρισμένο για το ήθος και νηφαλιότητά του, στην πρώτη δημόσια εμφάνισή του (Θεσσαλονίκη, 20.04.2007) μετά το πέρας της θητείας του, να εκφράσει την ανησυχία του.

Η επικαιρότητα έχει ασχοληθεί με διάφορα παρατράγουδα στη λειτουργία των θεσμών, όπως της Δικαιοσύνης, το τελευταίο αποκούμπι και καταφύγιο του αδικημένου συμπολίτη, την Εκκλησία με τα δικά της προβλήματα που δυσκολεύεται να τα αντιμετωπίσει με τρόπο αποτελεσματικό και επ’ εσχάτων το στρατό με τα εξοπλιστικά και εν συνεχεία τα ρουσφέτια σε ευρύτατη κλίμακα που αποτελεί ένα από τα πλέον διαδεδομένα εργαλεία καλλιέργειας πελατειακών σχέσεων και ψηφοθηρίας όχι μόνον από τους βουλευτές, αλλά και από άλλους πάσης φύσεως παράγοντες. Η βουλιμία ανήθικων διορισμένων με κομματικά και όχι αξιοκρατικά κριτήρια, με νοσηρές κουμπαριές ανίδεων ημετέρων και ερήμην των κοινωνικών εταίρων, των οποίων τα χρήματα διαχειρίζονται, βλάπτει πλέον τους πενιχρούς πόρους των ασφαλιστικών ταμείων και διακυβεύεται το μέλλον των εργαζομένων. Η ευθύνη των αρμόδιων κυβερνητικών στελεχών που τους ψηφίσαμε και εμπιστευθήκαμε, δεν εντοπίζεται και δεν αναλαμβάνεται! Όλους αυτούς τους υποτιθέμενους φρουρούς των συμφερόντων της κοινωνίας, τους ανίδεους, τους κουμπάρους και τα λαμώγια τους επιλέξαμε εμείς από το .. Σκαμνό!

Η Δημόσια Διοίκηση που εδώ 2 ½ δεκαετίες είχε προσφυώς χαρακτηρισθεί από τον αείμνηστο Ανδρέα Παπανδρέου, ως ο μεγάλος ασθενής, που ωστόσο σε όλη την διάρκεια των κυβερνήσεών του, ελάχιστα βελτιώθηκε, ενώ σε πολλές περιπτώσεις επιδεινώθηκε με πλείστα όσα δυσάρεστα φαινόμενα, έλαβε κορυφαία προτεραιότητα στο κόμμα και το πρόγραμμα της ΝΔ που επαγγέλθηκε ριζική επανίδρυση του Κράτους, αλλά, ως φαίνεται, τίποτα το αξιόλογο δεν έγινε, ενώ φαινόμενα διαφθοράς κατακλύζουν συχνά πυκνά και δηλητηριάζουν την επικαιρότητα και η μόνη συζήτηση που γίνεται, τώρα πλέον, είναι αν η προηγούμενες κυβερνήσεις ή η παρούσα βαρύνεται με τα περισσότερα κρίματα.

Σε κάθε περίπτωση οφείλουμε εμείς οι κοινοί θνητοί, να είμαστε προσεκτικοί στις κρίσεις μας για μερικούς αιρετούς εθνοπατέρες που καλλιεργούν τις πελατειακές σχέσεις με το εκλογικό σώμα, όταν εμείς οι ίδιοι, με συντριπτικά ποσοστά επευλογούμε και υπερψηφίζουμε, ακόμη και τα πλέον απίστευτα τερτίπια και βάναυσες προκλήσεις του κοινού αισθήματός μας, όπως τιμώ τους φίλους μου (ακόμη και αν αυτοί πιάστηκαν στα πράσα με απίστευτες ατιμίες και με τις χειροπέδες οδηγήθηκαν,- έστω για λίγο και για τα μάτια του κόσμου- στον Κορυδαλλό). Να διερωτηθούμε μήπως και αυτοί οι άνθρωποι, έστω αιρετοί, δεν είναι παρά σαρξ εκ της σαρκός μας. Παιδιά της δικής μας κοινωνίας είναι και της μοιάζουν, δηλαδή μας μοιάζουν. Καημένη Ψωροκώσταινα! Γιατί τόσοι ποταμοί αίματος χύθηκαν από τους προγόνους μας για να μας παραδώσουν μία πατρίδα ελεύθερη, ικανή να επανασυνδεθεί με το ελληνικό μεγαλείο των προγόνων μας και να αναδείξει τα μεγάλα ιδεώδη που κάποτε καταύγασαν την ανθρωπότητα.

Οι μεγάλες κινητοποιήσεις στο χώρο της Παιδείας, αλλά και η ευρύτερη έξαρση της βίας, ίσως και θα πρέπει να μας βάλουν σε δεύτερες σκέψεις, καθώς οι βίαιες και σε κάθε περίπτωση αποκρουστέες πράξεις, μπορεί και να χρεώνονται σε οικτρές μειοψηφίες 200—300 περιθωριακών στοιχείων, αλλά σε μεγαλύτερα ποσοστά της κοινωνίας και της νεολαίας που χάνει κάθε εμπιστοσύνη, αποκαρδιώνεται και δεν βλέπει καμία προοπτική, οδηγούμενη εκ των πραγμάτων σε ακραίες εκδηλώσεις. Ίσως αξίζει να αναζητηθούν οι ρίζες του προβλήματος. Ίσως και δεν θα ήταν καλοζυγισμένη σκέψη να τους βαφτίσουμε μονομιάς περιθωριακές μειοψηφίες που ωστόσο συνεχώς διογκώνονται, κι έτσι να ησυχάσουμε.

Μεγάλα ποσοστά του εκλογικού σώματος λίγο πριν από τις πιθανολογούμενες για το φθινόπωρο βουλευτικές εκλογές βρίσκονται σε πλήρες αδιέξοδο και προβληματισμό, που αναδεικνύεται και από τις δημοσκοπήσεις. Το ΠΑΣΟΚ δεν μπόρεσε να κάνει αλλαγές και κρίσιμες διορθώσεις στο πρόγραμμά του και κυρίως στο στελεχιακό του δυναμικό, ώστε να απομακρύνει από τις τάξεις του πρόσωπα που ενόχλησαν με τη στάση και τους χειρισμούς τους, κι έτσι να πείσει και να καρπωθεί τα οφέλη από τη κάμψη της κυβερνώσας παράταξης, που απογοήτευσε τους πολίτες.

Με τη σημαία, πολύ σωστά, κατά της διαφθοράς και την υπόσχεση για επανίδρυση του κράτους, κέρδισε η ΝΔ μεγάλο μέρος μετριοπαθών ψηφοφόρων που δεν διακινούνται με ρουσφετολογικά κριτήρια ανάμεσα στα δύο κόμματα εξουσίας. Όλοι αυτοί οι ψηφοφόροι βρίσκονται τώρα σε αδιέξοδο, καθώς και τα άλλα κόμματα, τα μικρότερα λεγόμενα, αν και διαθέτουν επίσης αξιολογότατες προσωπικότητες στις τάξεις τους, δεν έχουν καταφέρει να πείσουν ευρύτερες μάζες για το εφικτό και ρεαλιστικό των λύσεων που προτείνουν.

Επειδή, όμως, στην Δημοκρατία, δεν υπάρχουν αδιέξοδα, και κάθε φορά η σοφή λαϊκή ετυμηγορία διορθώνει τις στρεβλώσεις, ας μείνουμε με την ελπίδα ότι μέχρι και μετά την κάλπη κάτι καλό για τον τόπο θα προκύψει. Άλλωστε, μην ξεχνάμε, η ελπίδα πεθαίνει τελευταία!

Πολιτεία ώρα μηδέν!

Το αξιοπρόσεκτο κείμενο που ακολουθεί και εν πολλοίς εκφράζει την ευρύτερη κοινωνία μας, είναι γραμμένο από την κυρία Νανά Κουντούρη, στελέχους του Ομίλου Φίλων του Δάσους και Οικολόγων Νομού Φθιώτιδος «Δρυάς»:

*
***

Όχι, δεν γράφω το παρόν για να προσθέσω κάτι σε όσα ακούσαμε μέρες καιρό τώρα από τα ΜΜΕ κι όσα διαβάσαμε στον τύπο για το σκάνδαλο της Αμαρύνθου.

Ειπώθηκαν τόσα πολλά κι από τόσους πολλούς, αρμόδιους και αναρμόδιους, σοφούς και άσοφους, που η ασημαντότητά μου δεν βρίσκει χώρο να προσθέσει τίποτα. Έχω, ωστόσο, κάποιες απορίες και θα τις καταθέσω, φίλε αναγνώστη, μήπως και συμπίπτουν με τις δικές σου. Όχι πως θα δοθεί απάντηση στα αναπάντητα, χρόνια τώρα. Όχι πως θα βρεθεί, ως εκ θαύματος, λύση στα πολλαπλά προβλήματα που μας ταλανίζουν εδώ και δεκαετίες. Όμως, κάθε ερώτηση –αρκεί να τεθεί, και μάλιστα φωναχτά- προσδοκά μια απάντηση που σίγουρα υπάρχει. Και κάθε πρόβλημα έχει τη λύση του, μία ή περισσότερες, αρκεί να τεθεί.

Μία ερώτηση ακόμα: Που είναι αλήθεια οι Μεγάλοι Απόντες, οι διανοούμενοι του τόπου μας; Και δεν είναι λίγοι. Γιατί απαξίωσαν να πάρουν θέση -οι πιο πολλοί- σ’ ένα ζήτημα που αφορά στην παιδεία μας την πολύπαθη, επιτέλους; Μήπως και είναι αστέρες απόμακροι, ψηλά από το βόρβορο της καθημερινότητάς μας; Ο στίχος της ποιήτριας καυτηριάζει, όπως μόνο η ποίηση ξέρει: «Εικόνα σου είμαι κοινωνία και σου μοιάζω». Είναι όμως κι αυτοί μέλη αυτής της κοινωνίας και λειτουργοί, και υπόχρεοι να αφιερωθούν ψυχή τε και σώματι, στη σωτηρία και στην αναβάθμιση της Παιδείας, να ριχτούν σε μάχες και σταυροφορίες, να βάλουν μπροστά τα στήθη τους, με το λόγο, με την πένα, με την πράξη, με την αξία τους – αναγνωρισμένη από την Πολιτεία.

Αλήθεια, που είναι οι Αθάνατοι, λεγόμενοι; Δεν ακούγονται, μήτε φαίνονται. Μήπως, παρά την προσωνυμία τους, πέθαναν ή μήπως βαριοκοιμούνται στους βολικούς θώκους τους;

Η Παιδεία μας νοσεί βαρύτατα, κι αυτό δεν είναι σημερινή υπόθεση. Ήταν, χρόνια τώρα, ένα σπυρί που γέμισε πύον και σήμερα πυορροεί. Ή αν θέλετε ευγενέστερη παρομοίωση, ένα ηφαίστειο που μάζευε τη λάβα του στα έγκατα και σήμερα εκρήγνυται – ας το συνειδητοποιήσουμε επιτέλους. Και η λάβα μας σκεπάζει μαζί με τη λάσπη. Τι θα απογίνουμε «δειλοί μοιραίοι και άβουλοι αντάμα; Προσμένουμε ίσως κάποιο θάμα;»

Όμως, μήπως στέκει και τίποτα ορθό σ’ αυτό τον τόπο; Ας μην ανατρέξω στα σκάνδαλα που ξέσπασαν κατά καιρούς κι ύστερα «κουκουλώθηκαν» και θάφτηκαν στη λήθη. Κι ο χορός καλά κρατεί.

Έχω, όμως, κι άλλη απορία: Οι γονείς, οι αμαξηλάτες της κοινωνίας μας, που άφησαν τα γκέμια από τα χέρια τους; Από άγνοια; Από αδιαφορία; Από ωχαδελφισμό; Ή μήπως από ανεπάρκεια; Πώς κοιμάσαι μακάρια, πατέρα, μητέρα, όταν το παιδί σου, ανώριμο εφηβάκι λείπει από το σπίτι όλη τη νύχτα, μπαρόβιο, νυχτόβιο, πότης και καπνιστής, κι ο θεός ξέρει τι άλλο κάνει, ή τι άλλο του συμβαίνει;

Κι όταν βρεθείς μπροστά στην κατάντια των ναρκωτικών και σε ό,τι άλλο συνεπάγεται η ελευθερία που του δώσατε, ασυδοσία δική του και δική σας, τότε έρχεται η απόγνωση και οι εκκλήσεις για βοήθεια. Αργά. Δεν κρίνουμε, δεν κατακρίνουμε, διαπιστώνουμε, απορούμε και μας πονάει.

Η κοινωνία μας χτίζεται πάνω σε λάθη, πολλά και εγκληματικά. Φυσικό, αφού η μόνη αξία στις μέρες μας είναι ο πλουτισμός, η μόνη χαρά η υπερκατανάλωση.

Δεν φταίνε «κάποιοι». Φταίμε όλοι. Η άμοιρη γενιά που βρίσκεται στα πρόθυρα της ενηλικίωσης βαδίζει «ξυπόλυτη στ’ αγκάθια» που της σπέρνουμε. Κι αυτή η γενιά, θα αποτελέσει τους αυριανούς πολίτες. Ολοένα και χαμηλότερα θα κατεβαίνουμε «στου κακού τη σκάλα», αν δεν ξυπνήσουμε. Επιτέλους.