FtS57
Μητέρα,
σήμερα δουλέψαμε πολύ. Σχεδόν όλη την ημέρα. Τα αποτελέσματα του βομβαρδισμού μας είναι άνευ προηγουμένου. Η αυτοθυσία που δείχνουν όλοι ανεξαιρέτως οι Έλληνες αεροπόροι είναι πρωτοφανής. Ρίχνονται όλοι στη φωτιά σαν να πηγαίνουν περίπατο με την κούρσα τους. Τα εχθρικά αεροδρόμια έχουν γίνει νεκροταφεία των εχθρικών αεροπλάνων. Σήμερα κάψαμε κυριολεκτικά το αεροδρόμιο Κορυτσάς. Από εκεί απεγειούντο τα αεροπλάνα που χτυπούσαν τους φαντάρους μας. Με μία βύθιση σήμερα άφησα οκτώ βόμβες που πέσανε ανάμεσα σε δέκα αεροπλάνα διώξεως. Όλα αναποδογύρισαν και τα περισσότερα πήρανε φωτιά στο έδαφος. Όταν φεύγαμε μεγάλες φωτιές είχαν γεμίσει το αεροδρόμιό τους. Στο γυρισμό, μας χτύπησαν αεροπλάνα διώξεως που περιπολούσαν, αλλά δεν έριξαν κανένα από το σχηματισμό μας. Δύο εχθρικά διώξεως από τα επιτιθέντα, κάνανε βουτιά, την τελευταία τους βουτιά στο χώμα. Ξέρω πως κι΄ εγώ μια μέρα ίσως συναντήσω το χώμα, μα εγώ θα πεθάνω υπερασπιζόμενος την όμορφη πατρίδα μας, ενώ οι Ιταλοί τι άραγε υπερασπίζονται;
Βέβαια θα πεθάνουν μερικοί για να την υπερασπισθούν, μα αυτοί θα είναι οι ευτυχέστεροι, γιατί θα νοιώσουν τον πιο όμορφο θάνατο. «Θνήσκειν υπέρ Πατρίδος». Όσοι πάλιν ζήσουν, θα απολαύσουν την ελευθερία τους και θα φροντίσουν να την διατηρήσουν για πάντα. Οι κίνδυνοι που διατρέχει ένας αεροπόρος στον πόλεμο είναι άπειροι. Χιλιάδες σφαίρες πέφτουν επάνω του. Μα είναι ευτύχημα πως δεν τις βλέπει κανείς, παρά μόνο όταν τον χτυπήσουν, αλλοιώς, σαν να μην συμβαίνει τίποτε.
Η χαρά όμως που νοιώθει κανείς, όταν πετύχει την αποστολή του είναι απερίγραπτη. Τότε καταλαβαίνει κανείς ότι ολόκληρη η πατρίδα στηρίζει τις ελπίδες της νίκης στην αεροπορία μας, στους λίγους, μα σπάνιους αεροπόρους μας. Πρέπει να νοιώθεις τον εαυτό σου υπερήφανο, γιατί έχεις γυιο αεροπόρο που πολεμά στην πρώτη γραμμή. Η πατρίδα σου οφείλει πολλά γιατί με γέννησες.
Σε φιλώ Γιάννης Κηπουρός, 14.11.1940
***
Με την ανάγνωση αυτής της επιστολής, του Έλληνα Ανθυποσμηναγού Γιάννη Κηπουρού προς τη μάνα του άρχισε τη συγκλονιστική του ομιλία ο Γιώργος Πούλιος, στο Πνευματικό Κέντρο Παροναξίας στην Αθήνα, 22.10.2000, παρουσία πολυπληθούς ακροατηρίου, όπου έντονη ήταν η συμμετοχή ανθρώπων του πνεύματος, αλλά και ιδιαίτερα συγκινητική η παρουσία απόστρατών αξιωματικών της αεροπορίας, που συμμετείχαν στην πρώτη γραμμή και οι οποίοι μετά το πέρας της ομιλίας του διακεκριμένου φίλου μας, πήραν το λόγο για να σπείρουν ρίγη συγκίνησης με την σεμνότητά τους, την απλότητα, τη συντομία μα και σοφία των λόγων τους.
Για μία ακόμη φορά ο Γιώργος, ο άξιος απόγονος της οικογένειας Πουλίου στην εποχή του Ρήγα, παρουσίασε μία σημαντικοτατη και εκτενή μελέτη που αποτελεί σημαντική συνδρομή στην ιστορική μελέτη και ανάλυση και γενικώτερα στην πνευματική ζωή του τόπου μας.
Αισθανόμαστε τυχεροί που εκπροσωπόντας τον Σκαμνιώτικο Σύλλογο και τη ΦτΣ μπορέσαμε να λάβουμε μέρος σ΄αυτή την πνευματική πανδαισία και ευχαριστούμε το φίλο Γιώργο για την πρόσκλησή του.
Προσωπική μας άποψη, και ίσως όχι μόνον προσωπική, είναι η παρέμβαση του εκπροσώπου του Αρχιεπισκόπου ο οποίος στην ομιλία -σχολιασμό του, στο πέρας της εκδήλωσης, ατυχώς, φάνηκε να εγκωμιάζει τον δικτάτορα Μεταξά και να αναπωλεί με νοσταλγία την συγκρότηση της «νεολαίας εκείνης της εποχής με τις στολές τους και την πειθαρχία τους». Δεν γνωρίζουμε τις θέσεις του Αρχιεπισκόπου πάνω στο ζήτημα, αλλά εκτιμούμε ότι ο εκπρόσωπός του τον αδίκησε.
***
Η Αεροπορία στον πόλεμο του ’40, Καρταλαμάκη, σελ. 107