FtS57
Υπό Γεωργίου Πούλιου, Δικηγόρου Αθηνών
Συγκλονισμένος από τη ναυτική τραγωδία, στην Πάρο (26.09.2000), θέλω να εκφράσω τη βαθιά μου οδύνη και την ψυχική μου συμπαράσταση, προς τις οικογένειες των θυμάτων, αλλά και την αγανάκτησή μου, για τους όποιους έχουν την ευθύνη.
Δύο ξερόβραχοι, «οι Πόρτες», έγιναν παγκοσμίως γνωστές. Πάνω σ΄αυτές τις «Πόρτες» έπεσε το «Εξπρές Σαμίνα» με συνέπεια να χάσουμε 80 συνανθρώπους μας.
Δυστυχώς μαζί με τους αθώους που χάθηκαν επλήγη και το κύρος της χώρας, ναυάγησε.
Ευτυχώς που οι ψαράδες της Πάρου – Αντιπάρου, δεν είχαν βγει στο πέλαγος, για το νυχτομεροκάματο. Αλλιώς θα είχαμε πολύ περισσότερα θύματα. Μπράβο στους ψαράδες μας. Μπράβο στους Παριανούς και Αντιπαριώτες ψαράδες.
Το θλιβερό αυτό γεγονός, το ναυάγιο στο Αιγαίο, δύο βήματα έξω από την Πάρο, σκόρπισε συγκλονιστικές στιγμές οδύνης και σπαραγμού. Αλλά συγχρόνως οργή και αγανάκτηση σ΄ όλη την Ελλάδα, με πολλά ερωτηματικά (;;;) Γιατί τόση επαγγελματική ασυνειδησία;
Την ώρα που πανηγυρίζαμε τις νίκες των αθλητών μας, στο Σίδνεϋ και το γκολ του Παναθηναϊκού, ήλθε το ναυάγιο της Πάρου, ήλθε η οδύνη, για χαμένες αθώες ανθρώπινες υπάρξεις. Τι φοβερή αντίθεση;
Στην Πάρο χάθηκαν οκτώ δεκάδες συνάνθρωποί μας και ανάμεσά τους και μικρά παιδιά, που κάθε ανθρώπινη ψυχή ραγίζει.
Δεν δικαιούμαι να κάνω σχόλια για την απίστευτη αυτή τραγωδία, μια και ασχολείται η δικαιοσύνη. Πρέπει όμως να πω, με βάση τα όσα ακούστηκαν: Η βύθιση του μοιραίου πλοίου έγινε από ένα σύνολο εγκληματικών πράξεων και παραλήψεων της Πολιτείας, της πλοιοκτήτριας εταιρίας και του πληρώματος του πλοίου, του πλωτού αυτού, κινητού φερέτρου. Αυτό το μεμονωμένο περιστατικό δεν μπορεί να αμαυρώσει την εικόνα των ναυτικών μας. Άλλωστε την ίδια τραγική στιγμή οι ψαράδες της Πάρου δεν δίστασαν να εγκαταλείψουν την ασφάλεια της στεριάς και με αυτοθυσία να ριχτούν με τα καΐκια τους στη φουρτουνιασμένη θάλασσα των 9 μποφόρ, για να σώσουν τους ναυαγούς, αποδεικνύοντας, ότι το ηθικό μεγαλείο της ναυτοσύνης των Ελλήνων παραμένει πάντοτε η δύναμη που αιώνες τώρα καθοδηγεί την ελληνική ναυτιλία σ΄ όλα τα μήκη και τα πλάτη των ωκεανών του πλανήτη.
Όλους τους πιο πάνω θα τους συνοδεύει για πάντα η οργή των επιζώντων και η εφιαλτική φωνή των νεκρών και προδομένων ναυαγών. (Ένας από τα θύματα- ναυαγός ήταν και ο μικρός, αγόρι μου, Μανώλης Καπάρος, από τα Μάρμαρα Πάρου, μόλις 5 ετών).
Μαραθώνας Αττικής 08.10.2000
Σύνταξη:
Προσθέτουμε και την δική μας έκφραση βαθιάς οδύνης για το χαμό των 80 συνανθρώπων μας και προσυπογράφουμε καθ΄ολοκληρίαν το κείμενο του διακεκριμένου φίλου αρθρογράφου μας.
Έχουμε αναμφιβόλως σαν υπεύθυνα μέλη της κοινωνίας να δούμε με ψυχραιμία και νηφαλιότητα μέσα από την ακατάσχετη φιλολογία και τις ύποπτες σκοπιμότητες γύρω από το φοβερό ατύχημα και να ξεχωρίσουμε τα οδυνηρά συμπεράσματα. Ανθρώπινο λάθος, ναί! Αλλά μόνον αυτό είναι; Υπάρχουν ή δεν υπάρχουν τεράστιες ευθύνες στη στεριά για ό,τι τραγικό συνέβη στη θάλασσα; Πιστεύει κανείς στ΄ αλήθεια ότι υπήρξε στοιχειώδης έστω μέριμνα για εκπαίδευση του πληρώματος από την πλοιοκτήτρια εταιρία; Τι να κάνουν και τι να αποφεύγουν οι άνθρωποι του πληρώματος, ώστε να διασφαλίζονται καλά ταξίδια; Ακόμη τι να κάνουν σε περίπτωση ατυχήματος για να σώσουν τον κόσμο; Ούτε καν uniform / στολές δεν μπήκαν στο έξοδο να τους δώσουν, ώστε να μην κρύβονται στις τρομερές εκείνες στιγμές ανάμεσα στους επιβάτες και να μην τους αναγνωρίζουν. Ούτε καν το στοιχειώδη εξοπλισμό διάσωσης δεν διέθετε το πλοίο. Σάπια και άχρηστα σωσίβια, λέμβοι σε αχρηστία! Μία – δύο μόλις εβδομάδες πριν το τραγικό ατύχημα, το Πανελλήνιο γνώριζε τις διαμάχες του προσωπικού αυτής της μονοπωλιακής εταιρίας που με περισσή αλαζονεία αρνιόταν πεισματικά να πληρώσει ένα ασήμαντο ποσό υπερωριών στο εξουθενωμένο προσωπικό της, που μη έχοντας άλλο δρόμο, κατέφυγε στην απεργία επί 6 ημέρες.
Όσοι έχουμε εμπειρία στο χώρο των επιχειρήσεων μπορούμε να το αξιολογήσουμε καλύτερα αυτό το στοιχείο. Το προσωπικό της κάθε επιχείρησης, μοιάζει με τις ομάδες των ομαδικών αθλημάτων: Όταν έχουν προπονηθεί καλά, τα καταφέρνουν, όταν αφήνονται στην τύχη τους, σαν αδέσποτο κοπάδι, αποτυγχάνουν ακόμη και στα εύκολα!
Και, βεβαίως, δεν είναι αίνιγμα να καταλάβει κανείς και το γιατί. Μία επιχείρηση που με διάφορους αθέμιτους τρόπους εξελίχθητε σε μονοπώλιο της ακτοπλοΐας του Αιγαίου, κατά 85%, χωρίς την πίεση του ανταγωνισμού, δεν έβαλε ποτέ στις προτεραιότητές της την ασφάλεια και τη ζωή των επιβατών, την ανθρώπινη αντιμετώπιση των εργαζομένων.
Το ίδιο απλό και εύκολο είναι να διερωτηθεί κανείς, πως μπόρεσε να δημιουργηθεί ένα τέτοιο επιχειρηματικό σχήμα, που μόνον σε ένα περιβάλλον καπιταλιστικής δικτατορίας θα μπορούσε να ανθίσει. Που είναι ο εποπτικός ρόλος της Πολιτείας, που είναι οι υπηρεσίες ελέγχου του ανταγωνισμού, τι ρόλο παίζουν οι αρχές επιθεώρησης πλοίων κττ;
Μεγάλη η χάρη που οφείλεται στους Παριανούς ψαράδες, που κάπου μας αφήνουν μέσα στο βαρύ πένθος να πιστέψουμε ότι δεν χάθηκαν όλα σ΄ αυτόν εδώ τον τόπο. Παριανός ο αρθογράφος μας και παρακαλείται να δεχθεί τα θερμά μας συγχαρητήρια για το ψυχικό μεγαλείο των συμπατριωτών του. Μέσα στους ναυαγούς ήταν και 19 Γερμανοί τουρίστες που σώθηκαν από τους γενναίους ψαράδες. Χωρίς γραφειοκρατίες και τυμπανοκρουσίες με συντονιστή τον Γερμανό Πρέσβη στην Ελλάδα, τον κ. Kuhna, γίνεται αυτές τις μέρες μία ουσιαστική συγκέντρωση χρημάτων από διάφορες επιχειρήσεις γερμανικών συμφερόντων στην HypoVereinsbank με σκοπό να αγορασθεί και προσφερθεί σύγχρονος εξοπλισμός του νοσοκομείου της Πάρου, σαν έκφραση ευγνωμοσύνης και συγχαρητηρίων στους συμπατριώτες του Γιώργου.