FtS52

Κάθε που σουρουπώνει
καλησπερίζω την Οίτη απέναντι
που μια ζωή επιμένει
να στενεύει
τον ορίζοντα του παραθύρου μου
πεισματικά αμετακίνητη

Είναι τότε
που το τελευταίο φως της μέρας
τη φωτίζει από το πίσω μέρος
και η κορυφογραμμή της
μοιάζει διάφανη
και τα δένδρα που τη διαγράφουν
με χορεύτριες μοιάζουν αέρινες
να ερωτοτροπούν με τα σύννεφα.

Οι σκληροί πέτρινοι όγκοι της μέρας
ένα πμλε αχνό ντύνονται
και χάνουν το βάρος τους.
Δίπλα σε κάθε φωτεινή κορυφή
μια σκιερή χαράδρα
πάντα παραμονεύει.

Μα κι οι χαράδρες ακόμη
το σούρουπο
πιο προσιτές φαντάζουν
τόσο που πολλές φορές
βλέπω τον εαυτό μου
να περιδιαβαίνει την κορυφογραμμή
με μεγάλες δρασκελιές γίγαντα
και να μου αποκαλύπτεται
απέραντος και φωτεινός
ο ορίζονταςπίσω της.

Και καθώς τα χρόνια περνούν
και το σπίτι παλιώνει
και το πρόσωπό μου γερνάει,
η Οίτη με παρηγορεί
σημείο αναφοράς, αναλλοίωτο,
πρόκληση που περιπαίζει το χρόνο
και μου δίνει κουράγιο
για τη μυστική αντίσταση
που του ετοιμάζω.

***
Ενας χρόνος πέρασε κιόλας από το θάνατο του αξέχαστου Κώστα Κατσαντώνη μιας προσωπικότητας που δίκαια ξεχώρησε και τιμήθηκε στη Λαμία, ενώ τίμησε και το Σκαμνό με τη φιλία του, όπου συνδετικός κρίκος ήταν ο Πρόεδρος Κώστας Γέμελος. Θεωρούμε πολύ καλή τύχη ότι έπεσε στα χέρια μας μία ποιητική ανθολογία της Σούλας Κατσαντώνη ( Πρόεδρος του Ομίλου Φίλων Θεάτρου & Κινηματογράφου Λαμίας) με τίτλο «αλλαγή πλεύσης» έκδοση 1998, της συντρόφου του Κώστα που μας εντυπωσιάζει με την ευαισθησία της, την τρυφερότητα, την αμεσότητα και μία δόση μελαγχολίας. Η Οίτη είναι ένα από τα εξαιρετικά της ποιήματα που πρωτοπαρουσιάζουμε στους συγχωριανούς, καθώς από το πρωϊ μέχρι το βράδυ ατενίζουμε τις κορυφογραμμές της πανέμορφης οροσειράς και είμαστε σίγουροι ότι μέσα από τους στοίχους της η ποιήτρια αγγίζει τις πιο λεπτές χορδές των ευαίσθητων Σκαμνιωτών.