Κόσσοβο, Οτσαλάν
Συντάραξαν το Πανελλήνιο οι φοβερές εξελίξεις στα εξωτερικά ζητήματα στο δίμηνο διάστημα που πέρασε και φυσικά δεν έμειναν αμέτοχοι οι Σκαμνιώτες. Το φιάσκο Οτσαλάν ανέβασε το θερμομετρικό δείκτη των εσωτερικών τριβών στη χώρα και κατέβασε στο ναδίρ την αξιοπιστία της κυβέρνησης. Εντονη η εκδήλωση συμπαράστασης προς τους Κούρδους από μάζες της ελληνικής κοινής γνώμης που από την άλλη πλευρά προκάλεσαν παραπέρα όξυνση των σχέσεών μας με την εξ ανατολών γείτονα, που βεβαίως εκμεταλλεύθηκε την περίπτωση δεόντως. Ταυτόχρονα αποδείχθηκε η μοναξιά της χώρας μας τόσο στα πλαίσια της Ευρωπαϊκής Ενωσης, όσο και σε σχέση με άλλες χώρες της ανατολικής Ευρώπης (Ρωσσία, Λευκορωσσία). Η ανησυχία ακόμη και στους ψυχρεμότερους Ελληνες που προσπαθούσαν να αξιολογήσουν τα τεκτενόμενα και να προβλέψουν τις εξελίξεις και συνέπειες, ήταν και είναι έκδηλη.
Κι όλα αυτά για να ακολουθήσει αμέσως μετά η επίθεση του ΝΑΤΟ κατά της Νέας Γιουγκοσλαβίας που επεσκίασε το προηγούμενο -κορυφαίο επίσης- γεγονός με τον ηγέτη των Κούρδων. Μεγάλη και εύλογη η ανησυχία του Ελληνισμού, των λοιπών κρατών της Βαλκανικής και όχι μόνον. Πίσω από τη φοβερή τραγωδία με τους ΝΑΤΟϊκούς ανελέητους βομβαρδισμούς, που εξελίσσεται αδιάκοπα από το μήνα Μάρτη και μέχρι τώρα που γράφονται αυτές εδώ οι γραμμές -και όταν κανείς δεν παραμένει αποσβωλωμένος-, ανακύπτουν πελώρια ζητήματα για την πορεία της ανθρωπότητας και τις μεταβολές που έχουν ήδη τροχιοδρομηθεί χωρίς να το έχουμε συνειδητοποιήσει.
Συνειδητοποιεί ο μέσος Ελληνας σιγά-σιγά το νόημα της ύπαρξης μιας και μόνον υπερδύναμης που σέρνει το ΝΑΤΟ κατά βούληση και του αναθέτει ρόλους που δεν τους είχε μέχρι τώρα, που δεν προβλέπονται κάν από τις καταστατικές του ρυθμίσεις. Εξευτελίζει τον ΟΗΕ, το ρόλο του οποίου αγνοεί προκλητικά και από τον οποίον εμείς βαυκαλιζόμαστε να δούμε λύση στο Κυπριακό! Μειώνει βάναυσα το γόητρο και το κύρος της Ευρωπαϊκής Ενωσης, αναδεικνύοντας περίτρανα τις αδυναμίες της από την έλλειψη κοινής εξωτερικής πολιτικής και άμυνας, στηριζόμενη στη Βρετανία που δεν έχει ακόμη ξεκαθαρίσει αν συμμετέχει πιστά στην Ευρώπη ή είναι δορυφόρος των ΗΠΑ συμμετέχοντας σε τυχοδιωκτικές στρατιωτικές επιχειρήσεις ανά την υφήλιο, έτσι για να θυμάται και να αναπωλεί κάτι από τα περασμένα της μεγαλεία της όταν διαφέντευε Ωκεανούς και Ηπείρους. Αποδεικνύει το άθλιο κατάντημα της Ρωσσίας που μαστίζεται από βαθειά κρίση και παρακμή στην οικονομία, την κοινωνία, τη διοίκηση.
Τώρα βλέπουμε πιο συγκεκριμένα και με τρόπο απεχθή την από χρόνια φημολογούμενη νέα τάξη πραγμάτων στη Βαλκανική και διεθνώς. Αντιλαμβανόμαστε ότι οι κανόνες του λεγόμενου διεθνούς δικαίου είναι απλά κουραφέξαλα και ο μόνος νόμος που ισχύει, στο κατώφλι της νέας χιλιετίας, είναι ο πανάρχαιος και πρωτόγονος νόμος του ισχυροτέρου, ο νόμος της ζούγκλας. Ετσι λοιπόν, η αρχή της ανεξαρτησίας των κρατών και της μη επέμβασης στα εσωτερικά κράτους μέλους του ΟΗΕ, ανατρέπεται από την αρχή της προστασίας των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Η νέα όμως αυτή αρχή εφαρμοζόμενη επιλεκτικά από τη μοναδική υπερδύναμη, γίνεται τρωτή και παραπέμπει σε άλλες παρόμοιες ύποπτες εποχές του παρελθόντος, όπως αυτές των Σταυροφοριών, οπόταν η αιτία των επιτιθέμενων δεν είναι παρά ένα ανήθικο άλλοθι.
Απληροφόρητοι ή και υποπληροφορημένοι πολλοί Ελληνες συμπατριώτες μας, ευαίσθητοι και ευέξαπτοι καθώς είναι, εκδηλώνουν πολλές φορές με ακρότητες τον αποτροπιασμό τους στον πόλεμο που κανείς δεν μπορεί ή δεν θέλει να διακόψει. Οπως και με τον Οτσαλάν, διερωτάται κανείς, πέρα από την καθ όλα λογική έκρηξη του ανθρώπινου συναισθήματος και του παρορμιτισμού, αν αξίζει και μία δόση «καταστολής των συναισθημάτων μας», σύμφωνα με την πάντοτε συνετή και σοφή θέση του Προέδρου της Δημοκρατίας μας.
Οι πολιτικοί ταγοί του τόπου μας δεν έχουν λάβει τα μηνύματα ή τουλάχιστον δεν πληροφόρησαν όσο έπρεπε την ελληνική κοινή γνώμη. Τα κόμματα της αντιπολίτευσης, άλλο λιγώτερο και άλλο περισσότερο, βρήκαν μία πρώτης τάξεως ευκαιρία να ταυτιστούν και να υπερθεματίσουν στην αγνή αντίδραση του λαού. Δεν αποτελούν εξαίρεση και άλλοι τοπικοί παράγοντες της Αυτοδιοίκησης, όπως ο Νομάρχης Κέρκυρας ή ο Νομάρχης Χανίων. Το ίδιο ισχύει για τα μέσα μαζικής ενημέρωσης με την υιοθέτηση του κανόνα: Υποστηρίζουμε και συνταυτιζόμαστε μ αυτό που θέλει ο πολύς κόσμος, αυτό που αυξάνει το τζίρο μας ή –κατά περίπτωση- τη δημοτικότητά μας!
Ετσι, λοιπόν, τραγικές αντιφάσεις και ιδιαίτερα επικίνδυνες για τον τόπο μας καταστάσεις δημιουργούνται συνειδητά μέσα από αμετροεπείς ενέργειες. Ετσι, λοιπόν, βλέπουμε για παράδειγμα το Νομάρχη Κέρκυρας που κατέχει μία σημαντική θέση ευθύνης στο πανέμορφο νησί που ζει από τον τουρισμό, να ηγείται, μόλις προ καιρού, πολυάριθμης αντιπροσωπείας τοπικών τουριστικών παραγόντων στην Μαγιόρκα για να μελετήσουν και αντλήσουν χρήσιμα διδάγματα και εμπειρίες για την παραπέρα ανάπτυξη του τουρισμού στο νησί τους. Τον τουρισμό από τον οποίον ζουν όλοι οι κάτοικοι του νησιού. Τώρα όμως με τον πόλεμο στο Κόσσοβο, εγκαταλείπει ο ίδιος ο Νομάρχης κάθε ίχνος νηφαλιότητας, ηγείται έξαλλων κινητοποιήσεων στο αεροδρόμιο του νησιού, καίνε σημαίες των κρατών προέλευσης των τουριστών μπροστά στα μάτια τους την ώρα που πραγματοποιούνται οι αφιξοαναχωρίσεις. Αν ο καθένας από μας, που στο κάτω κάτω, δεν παράγει την εξωτερική πολιτική της χώρας μας, βρεθεί σε κάποια άλλη χώρα ως επισκέπτης διακοπών και ξαφνικά δει όχλους φανατικών διαδηλωτών που καταστρέφουν, σπάνε και πυρπολούν ό,τι βρουν μπροστά τους, ενώ καίνε τη σημαία σου, πώς θα αισθανθούμε; Οτι … καλή επιλογή τουριστικού προορισμού κάναμε;
Είναι δυνατόν ο κάθε Νομάρχης να υποκαθιστά την Κυβέρνηση του τόπου στα θέματα εξωτερικής πολιτικής και άμυνας και να αποφασίζει ρίξη με εκπροσώπους άλλων χωρών; Και μάλιστα των ισχυρότερων της γης με τις οποίες υπάρχουν στενές σχέσεις συνασπισμού και συνεργασίας; Ποιος θα πληρώσει το λογαριασμό από αυτές τις αμετροέπειες;
Πάντως στο μπάχαλο που ζούμε, μην παραξενευτούμε, αν δούμε τον ίδιο Νομάρχη Κερκύρας να ηγείται διαδηλώσεων διαμαρτυρίας για το κατάντημα του τουρισμού και της οικονομίας στο νησί του.
Ευρωεκλογές
Στον απόηχο των φοβερών εξελίξεων στο Κόσσοβο, υποβαθμίστηκε δραματικά το ενδιαφέρον της κοινής γνώμης για τις ευρωεκλογές. Μία δυναμική που ξεκίνησε το περασμένο φθινόπωρο μέσα από τις εκλογές τοπικής αυτοδιοίκησης και που έδειχνε καθαρά την αποδοκιμασία του εκλογικού σώματος προς την κυβερνώσα παράταξη, ενώ ταυτόχρονα έδινε σχετικό μόνον προβάδισμα στην αξιωματική αντιπολίτευση και κυρίως κατέγραψε ένα καινούργιο φαινόμενο αποστασιοποίησης μεγάλου τμήματος του λαού από τα παραδοσιακά κόμματα, γεγονός που κάπως ερμηνεύθηκε ως «εκδοχή Αβραμόπουλου», ανατράπηκε από το .. Κόσσοβο!
«Ουδέν κακό αμιγές καλού» θα υποστήριζε κανείς στο κυβερνών κόμμα. Ποιος θυμάται πια το πρόσφατο συνέδριο του ΠΑΣΟΚ με τις ομάδες των Ματζαχεντίν και των Μαϊμούδων; Ποιος θυμάται τον απογοητευμένο και μη προνομιούχο (το θυμόμαστε; τον όρο «προνομιούχο» τον χρησιμοποιούσαμε το 1981 από την ..ανάποδη!) μέσο Ελληνα που δεν έχει και δεν θέλησε να αποκτήσει πρόσβαση στη νομή της εξουσίας; Ποιος θυμάται τις φοβερές αδυναμίες του κρατικού μηχανισμού, του μεγάλου ασθενή, που επί 20 χρόνια νοσηλεύεται και πάει από το κασκό στο χειρότερο και απειλεί μόνιμα την πρόοδο της χώρας; Ποιος θυμάται, πως, ούτε οι Μιμήκοι και Προεδρικοί, μα ούτε και οι λεγόμενοι εκσυγχρονιστές μπόρεσαν να σταθούν δίπλα στον Κώστα Σιμήτη και να δικαιώσουν έστω μέρος των προσδοκιών στις οποίες επένδυσε το εκλογικό σώμα στις τελευταίες βουλευτικές εκλογές; Το Κόσσοβο κάλυψε ή έστω επεσκίασε όλα αυτά, ακόμη και το φιάσκο Οτσαλάν, αφού δύσκολα μπορεί κανείς να αμφισβητήσει την ορθότητα των τελευταίων κυβερνητικών χειρισμών, όσο κι αν αυτή χρειάζεται ισορροπία πάνω σε τεντωμένο σχοινί.
Οπως κι αν έτσι έχουν τα πράγματα, ας έχουμε λίγο ακόμη υπομονή. Το μήνυμα από τις Ευρωεκλογές –και θεωρώνοτας ότι δεν θα προκύψουν στο μεταξύ οι «διπλές» λεγόμενες εκλογές- θα είναι σε κάθε περίπτωση ισχυρό και θα σηματοδοτήσει τα παραπέρα βήματα και εξελίξεις. Θα διαπιστωθεί εάν και κατά πόσο το κυβερνών κόμμα διατηρεί ερίσματα, εάν και κατά πόσο η αξιωματική αντιπολίτευση πείθει τον Ελληνικό λαό ότι αποτελεί πράγματι μία αξιόπιστη λύση και δεν γίνεται απλά η φασαρία για την .. κουτάλα! Θα δούμε αν σημαντικά τμήματα του εκλογικού σώματος επιμένουν να αποδοκιμάζουν τις μέχρι τώρα ανεπαρκείς και ατελέσφορες συνταγές των υφιστάμενων παραδοσιακών κομμάτων και τακτικών.
Θα δούμε βέβαια τί είδους συγκρότηση θα αποκτήσει το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο, που είναι και το βασικό ζητούμενο από αυτές τις εκλογές. Αν η ευρωπαϊκή κοινοβουλευτική αντιπροσωπεία θα μπορέσει να βοηθήσει στην ανόρθωση του καίρια πληγέντος γοήτρου της Ευρώπης και να συμβάλλει στην αντιμετώπιση των πανθομολογούμενων αδυναμιών, στην ενιαία εξωτερική πολιτική, στην ενιαία άμυνα, στην κοινωνική και οικονομική συνοχή, στην καταπολέμηση της ανεργίας, στην ανάληψη ρόλου ηγετικού που τον δικαιούται και της αξίζει, στην εποικοδομητική παρέμβασή της για ειρήνη και σταθερότητα στη Βαλκανική και την καλλιέργεια καλών σχέσεων γειτονίας και συνεργασίας με την ανατολική Ευρώπη.