FtS40

Προ καιρού δημοσιεύσαμε ένα καλοτεκμηριωμένο άρθρο του Ευθύμιου Τζιβάρα για τις Γερμανικές αποζημιώσεις. Στη συνέχεια ήρθε στη δημοσιότητα απόφαση του Πρωτοδικείου Λειβαδιάς με την οποία καταδικάζεται το Γερμανικό Δημόσιο σε καταβολή αποζημίωσης υπέρ κατοίκων του Διστόμου που επέζησαν της Γερμανικής θηριοδίας, όταν τα στρατεύματα κατοχής εκτέλεσαν τον Ιούνιο του 1944, 228 ψυχές. Ο μεγαλύτερος 85 ετών και το μικρότερο παιδί μόλις 2 μηνών.

Το ποσό της επιδικαζόμενης απόφασης ανέρχεται σε 60 εκ Γερμανικά Μάρκα και αναφαίρεται σε αποζημιώσεις λόγω “ηθικής βλάβης”. Οι υλικές αποζημιώσεις δεν έγιναν δεκτές από το Ελληνικό τοπικό Δικαστήριο.

Αν και από τη γερμανική πλευρά δεν φαίνεται να επιδεικνύεται διάθεση προσαρμογής στα κελεύσματα του Ελληνικού τοπικού Δικαστηρίου με μία σειρά από επιχειρηματολογίες, έχουμε την εντύπωση ότι το ζήτημα έλαβε ιδιαίτερα μεγάλη έκταση στη Γερμανία και απασχόλησε περισσότερο απ ότι αναμενόταν αρμοδίους και μη.

Το έγκριτο περιοδικό Der Spiegel στο πρόσφατο τεύχος του Νο 1/29.12.1997 αφιερώνει 4-σέλιδο σχόλιο για το ζήτημα και δίνει μία λεπτομερή περιγραφή των φοβερών εγκλημάτων μέσα από αφηγήσεις κατοίκων που επέζησαν στο Δίστομο, ενώ ταυτόχρονα γίνεται και αναφορά στο Ολοκαύτωμα των Καλαβρύτων (13.12.1943 με απολογισμό 511 νεκρούς, από 13 έως 77 ετών). Παρόμοια αναφορά γίνεται και στο Φύλλο Νο 202/09.01.98 της Athener Zeitung.

Έτσι λοιπόν βλέπουμε ότι ευαισθητοποιημένη από τα δημοσιεύματα στην Ελλάδα η βουλευτής του PDS Ulla Jepke κατέθεσε στις 18.11.1997 σύντομη ερώτηση στο Γερμανικό Κοινοβούλιο με περιεχόμενο: ” Η καταδίκη της ομοσπονδιακής Κυβέρνησης υπέρ θυμάτων των ναζί, από το Πρωτοδικείο Λειβαδιάς (Ελλάδα)”. Από την απάντηση που δόθηκε στην ερώτηση αυτή, προβάλλεται η άποψη ότι το Γερμανικό Κράτος έχει ήδη καταβάλλει αποζημιώσεις για στέρηση ελευθερίας και πρόκληση βλαβών υγείας, με βάση τη Σύμβαση από 18.03.1960 ποσού 115 εκ Μάρκων (σημειώνουμε ότι πρόκειται για διευθέτηση μεταξύ Αθηνών και Βόννης δηλ. σε “διακρατικό” επίπεδο, επί εποχής Αντενάουερ). Ταυτόχρονα σχολιάσθηκε η απόφαση του τοπικού ελληνικού Δικαστηρίου: ” Der griechischen Regierung wurde erlaeutert, dass Verfahren dieser Art vor griechischen Gerichten dem Grundsatz der Staatenimmunitaet wiedersprechen und daher nicht zulaessig sind” = Εξηγήθηκε στην ελληνική κυβέρνηση, ότι διαδικασίες αυτού του είδους από τα ελληνικά Δικαστήρια, έρχονται σε αντίθεση προς την αρχή της προστασίας των κρατών -από διεκδικήσεις- και ως εκ τούτου είναι ανεπίτρεπτες (δηλώνεται δηλ. ότι τέτοιες διεκδικήσεις κατά του Γερμανικού Δημοσίου ακολουθούν την διακρατική οδό, με προηγούμενη πιθανόν έγκριση των Κοινοβουλίων και όχι με επί μέρους αγωγές πολιτών που απ ότι ακούγεται, ανέρχονται ήδη σε 50000 κλπ).

Τα γερμανικά επιχειρήματα εστιάζονται και στο θέμα της παραγραφής, αφού οι αξιώσεις προβάλλονται μετά από 50 χρόνια. Από την ελληνική πλευρά αντιτάσσεται το επιχείρημα ότι μέχρι και πρόσφατα, οπότε έγινε η ενοποίηση των δύο Γερμανιών, υπήρχε το νομικό εμπόδιο της κατανομής της ευθύνης κττ, οπότε “νομιμοποιείται” η καθυστερημένη προβολή των αξιώσεων. Αμφιβολίες δημιουργούνται επίσης και γύρω από την διαδικασία κατανομής την παραπάνω αποζημίωσης του 1960 στα θύματα, αφού προσδιορίσθηκαν περιπτώσεις “αποζημιωθέντων” με το ποσό των μόλις 16.000 δρχ για το σκοτωμό του πατέρα. Ο δρόμος προσφυγής στο Δικαστήριο της Χάγης φαίνεται ότι παραμένει ανοιχτός για τους Ελληνες ενάγοντες, αλλά αυτό θα πρέπει κατά την άποψη Γερμανών Νομικών να γίνει από το Ελληνικό Δημόσιο.
ΓΝΑ