Πένθη
FtS38

Οχι μόνον οι στενοί συγγενείς, αλλά ολόκληρο το χωριό μας στις 28.08.1997, σοκαρίστηκε, όταν ξαφινικά αγγέλθηκε ο θάνατος του

Σπύρου Πολυζωϊδη

που μόλις το 15-Αύγουστο είχε εισαχθεί στο Νοσοκομείο Λαμίας για νοσηλεία με προβλήματα στη χολή και στη συνέχεια στο σηκώτι από την καταραμένη ασθένεια. Ο Σπύρος, μόλις 69 ετών, κηδεύτηκε στο Σκαμνό στις 29.08.1997. Ο αγαπημένος μας και αξέχαστος Σπύρος βίωσε απροσμέτρητη πίκρα εδώ και 5 περίπου χρόνια οπόταν έχασε τη σύντροφό του, την αλησμόνητη Κούλα. Μόνη του παρηγοριά ο Δημήτρης ο γιός του, ένας εξαίτερος νέος, αντάξιος των γονιών του, δέχθηκε και αυτό το φοβερό χτύπημα για το οποίο εκφράζουμε τα ειλικρινή μας συλλυπητήριά μας. Κοντά στο Δημήτρη είναι ολοι οι άμεσοι συγγενείς του, μα και ολόκληρο το χωριό.
ΓΝΑ

***

FtS38

…και σε παρακαλώ, φίλε Σπύρο, αύριο που θα ανεβείτε με το συνεργείο των ξυλοκόπων στη Νευρόπολη, με τον πατέρα μου και τον Ηλία, να μην ξεχάσεις να με πάρεις κι εμένα μαζί σας!

Το ξέρεις Σπύρο, το λέω σ εσένα γιατί ο πατέρας μου με ξεγέλασε την άλλη φορά και δεν με ξύπνησε επειδή, όπως λέει, ξεκινάτε από τα άγρια χαράματα, μόλις στις 04:00 το πρωί, κι εγώ είμαι ένα μικρό σχολιαρόπαιδο. Εσύ όμως που μ’ αγαπάς Σπύρο, όπως βέβαια και όλο το κόσμο τριγύρω σου, κάπως σαν τον μικρό αδερφό σου, δε θα μου στερήσεις αυτή τη χαρά. Είμαστε δα μία πόρτα τα σπίτια μας!

Δε με τρομάζει η ταλαιπωρία με την πεζοπορία, να δω πώς με τον τίμιο ιδρώτα βγαίνει το ψωμί!

Πρόσεξα τις προάλλες που με πήρες μαζί στο βουνό, τη σκληρή δουλειά στο δάσος. Έμαθα από σένα να αγαπάω την εργασία. Την εργασία με μέθοδο και κανόνες. Τη καλοσύνη σου, να πεις πάντα ένα καλό λόγο, ένα καλαμπούρι να ξεχάσουν οι σύντροφοί σου τη φοβερή κούραση και να τα βγάλουν πέρα. Πρόσεξα τα λόγια σου: Να κόψουμε μόνο τα έλατα που “προσημείωσε” η αρμόδια δασική υπηρεσία, να πάρουμε από το δάσος αυτό που πρέπει για ανασάνει, μα να μην το εξαφανίσουμε. Είναι η ίδια μας η ζωή και η ζωή των παιδιών μας σε λίγο! Να μην καταστρέψουμε έστω και κατά λάθος ένα μικρό ελατάκι.

Σπύρο, να προσέξουμε αυτή τη φορά περισσότερο το ταγάρι με τα τρόφιμα, γιατί την άλλη φορά εκεί που το κρεμάσαμε, μπόρεσε το μουλάρι του Ηλία να το βρει και να εξαφανίσει το καρβέλι ψωμί και όλες τις ντομάτες!

Άκουσα ότι αύριο θα έρθει στο βουνό με το φορτηγό του δάσους ο ξυλέμπορος Φουσέκης και σίγουρα υπολογίζουμε σε μία αμοιβή για τους κόπους σας! Σκέφτομαι από τώρα τη χαρά που θα δώσεις με τις οικονομίες σου στη μανούλα σου, που μοίρα σκληρή την έντυσε στα μαύρα και αγωνίζεται να τα καταφέρει με τόσα παιδιά. Σίγουρα κάποιο δώρο θα κάνεις στις αγαπημένες σου αδερφούλες τη Βασίλω και τη Σταθούλα, μάλλον καινούργιο φόρεμα από τον έμπορα που θα περάσει με το κάρο του και θα ξετρελαθούν από τη χαρά τους!

Μα πώς; Δεν είναι δυνατόν! Μου είναι αδύνατο να πιστέψω αυτό που ακούω, φίλε μου Σπύρο! Έμαθα τις μέρες του 15Αύγουστου που μας πέρασε, ότι αρρώστησες. Ο καλός αδερφός σου Κώστας σε φρόντησε και σε οδήγησε στο Νοσοκομείο. Ετοίμασα κι εγώ δύο ανθρώπινα λόγια για περαστικά μέσα από την εφημερίδα του χωριού μας που άρχισε ήδη να τυπώνεται, ώσπου μου έρχεται η φοβερή είδηση!

Δύσκολο να δεχθώ, φίλε Σπύρο, ότι η κοινωνία του χωριού μας, θα γίνει πολύ φτωχότερη στο ήθος, στην ανθρωπιά, στη φιλοπονία, στην αγάπη για το συνάνθρωπο, στην μεγάλη αγάπη για το χωριό, το περιβάλλον, τα φυτά και τα κηπευτικά.

Ασφαλώς καταλαβαίνω ότι σου κόστησε, φίλε Σπύρο, πολύ ο ξαφνικός χαμός της αξέχαστης συντρόφου σου, της Κούλας, εδώ και μόλις λίγα χρόνια.

Ο Δημήτρης, ένα εξαιρετικό παιδί, που αξιώθηκες να αναδείξεις με τις δικές σου σπάνιες αρετές, σου παραστάθηκε, όπως το ίδιο έκανες κι εσύ γι αυτόν.

Μας αιφνιδίασες, φίλε Σπύρο, ήταν νωρίς και ήταν άδικη η μοίρα μαζί σου, μα σίγουρα θα είσαι για πάντα μέσα στις καρδιές μας! Δε θα σε ξεχάσουμε ποτέ!

Καλό ταξίδι Σπύρο!

Γιώργος Αποστολόπουλος