FtS36
Και μία τρίτη άποψη στο θέμα που απασχόλησε για αρκετό διάστημα την επικαιρότητα
Τελικά η φωνή που δεν ακούστηκε ιδιαίτερα είναι η φωνή του .. πελάτη. Λέγεται ότι ο πελάτης έχει πάντα δίκαιο. Με αυτό το γνώμονα ευθυγραμμίζονται οι πάντες και τα πάντα. Αυτή η αρχή δεν λειτούργησε στην πρόσφατη κρίση που δεν είναι δα καινούργια και δεν φαίνεται ότι παίρνει τέλος. Στη θέση του πελάτη βλέπουμε βεβαίως αυτόν που πληρώνει και που δεν είναι άλλος από τον έλληνα φορολογούμενο, τον έλληνα γονιό και μαθητή. Τον πελάτη που έγραψαν οι εμπλεκόμενοι στο κύκλωμα, κανονικά στα παλιά των τα παπούτσια. Μα χωρίς πελάτη, τι θα γίνει το μαγαζί; Δεν το σκέφτονται;
Οι εκπαιδευτικοί της μέσης εκπαίδευσης αντάλλαξαν κατηγορίες με τον αρμόδιο Υπουργείο Παιδείας. Την τακτική του Υπουργείου Παιδείας κάπου ο μέσος Έλληνας εδώ και πολλά χρόνια, δεν την έχει δει με καλό μάτι. Όλο ριζικές και επαναστατικές αλλαγές γίνονται και όλο στάσιμοι σε μετριότητες ευρισκόμαστε. Με τί εφόδια να αντιμετωπίσουν τα παιδιά μας τις συνθήκες του σκληρού ανταγωνισμού του σήμερα και του αύριο στην ΕΕ; Έχει δει κατά καιρούς ο Έλληνας γονιός, διάφορους Υπουργούς να καταπιάνονται με μεγάλα λόγια και εξαγγελίες που σχεδόν πάντοτε βρίσκουν αντίθετους τους εκπαιδευτικούς και στη μέση ο .. πελάτης που πληρώνει το μάρμαρο.
Ο γονιός κάπου τα έχει χαμένα και με απορία προσπαθεί να ερμηνεύσει περίεργες όσο και καταστρεπτικές καταστάσεις με ακραία γεγονότα που εκτυλίσσονται γύρω του και τον αφορούν ευθέως και αμέσως αυτόν και τα παιδιά του. Διερωτάται τί συμβαίνει μεταξύ των καθηγητών μέσης εκπαίδευσης και του Υπουργείου Παιδείας. Πώς είναι δυνατόν οι άνθρωποι στους οποίους εμπιστευόμαστε τα παιδιά μας, ό,τι πολυτιμότερο και ιερότερο έχουμε, να μεταγγίσουν σ αυτά φαιά ουσία, να τα κάνουν υπεύθυνους και δημιουργικούς πολίτες για το αύριο και να οδηγήσουν τον τόπο και το έθνος στα πεπρωμένα του, οι εκπαιδευτικοί, να μην καταφέρνουν να συνεννοηθούν με τους πολιτικούς ηγέτες σε στοιχειώδη πράγματα. Τους ηγέτες που και οι ίδιοι σε μεγάλο ποσοστό πρόσφατα εξέλεξαν για να μας διοικήσουν και να διαχειριστούν τα κοινά. Τώρα ξαφνικά αντιπαρατίθενται και αμφισβητούν συνολικά τους χειρισμούς της Κυβέρνησης γύρω από τη διάθεση των πόρων, για να διεκδικήσουν μεγαλύτερο μερίδιο για λόγου τους, όπως μερικοί αφιονισμένοι, έξαλλοι και φανατικοί διεκήρυξαν μέσα από τα ΜΜΕ σαν χουλιγκάνοι με αμετροεπείς συμπεριφορές, χωρίς νηφάλια κρίση και ηρεμία, πλην δυστυχώς ελάχιστους από τους γονείς μπόρεσαν να πείσουν. Καμώνονται ότι κάποιοι τους κρύβουν την τεράστια πίτα που δήθεν υπάρχει και από την οποία δεν τους δίνουν μεγαλύτερο κομμάτι.
Στη μικρή κοινωνία μας έχουμε λειτουργούς της μέσης εκπαίδευσης για τους οποίους είμαστε ιδιαίτερα υπερήφανοι, μα οι αρχές της ευθυκρισίας δεν μας επιτρέπουν να αποσιωπήσουμε και να μην σημειώσουμε αυτά που σε κάθε σπιτικό σχολιάζονται και πώς κάθε οικογένεια μαθητών ….εισπράττει όλα αυτά τα καμώματα, τους λεγόμενους αγώνες κττ όπως τα χαρακτηρίζουν οι άνθρωποι που όρισαν επικεφαλής των, προσφέροντάς των το συνηθισμένο για τον τόπο μας εφαλτήριο, του συνδικαλιστή ηγέτη που θα μετεξελιχθεί αύριο σε πολιτευτή, όπως με μαθηματική ακρίβεια έχουμε διαπιστώσει, για να διακυβεύσει ακόμη σπουδαιότερα εθνικά ζητήματα. Μετά την απορία ο γονιός αρχίζει να τρομάζει αναλογιζόμενος τί είδους μυαλό θα μπει στο παιδί του. Πώς είναι δυνατόν μία κοινωνική ομάδα, κατά τεκμήριον, ενός κάποιου επιπέδου, να παρασύρεται σε τέτοια επικίνδυνα παιχνίδια. Δεν άκουσαν, δεν διδάχθηκαν από τον μεγάλο Αλλιέντε, ότι για να κάνει κανείς τον συνδικαλιστή πρώτα απ όλα πρέπει να έχει αριστεύσει στη δουλειά του; Και καλά αυτοί οι κύριοι, τη δουλειά τους κάνουν. Αυτοί, οι δεκάδες χιλιάδες συνάδελφοί των;
Προβλήθηκαν οικονομικά, μισθολογικά αιτήματα κατά βάση και τα πασπάλισαν στη συνέχεια και με μερικά άλλα αιτήματα υλικοτεχνικής υποδομής κττ για να δείξουν ότι πασχίζουν και για τα παιδιά. Λίγοι γονείς τους πίστεψαν και συνεχίζουν να απορούν:
Αυτό που λέγεται στον τόπο μας δωρεάν παιδεία, είναι απλά ένα φιάσκο. Πρόκειται περί μιας ακριβοπληρωμένης και πολύ μέτριας παιδείας. Το ξέρει πολύ καλά ο γονιός που πληρώνει ακριβά εκτός από τους καθηγητές τις μέσης εκπαίδευσης μέσα από την φορολογία του, που έχει να αντιμετωπίσει το πλήθος των σχολείων της παραπαιδείας, των πολυποίκιλων φροντιστηρίων για να δώσει στο παιδί του τις γνώσεις που με φοβερές ευθύνες και παραλείψεις δεν του τις έδωσε η τακτική μέση παιδεία. Δεν μπορεί να είναι τυχαία τα σχόλια, πολλά από τα οποία παίρνουν και το φως της δημοσιότητας, ότι πολλοί από τους καθηγητές μέσης εκπαίδευσης, έχουν πλήρως συμβιβασθεί με το καθεστώς της παραπαιδείας και ουδεμία ντροπή αισθάνονται γι αυτό. Η παραπέρα εξέλιξη φυσικά έρχεται από μόνη της. Οπού φύγει – φύγει. Φροντιστήρια, ιδιωτικά σχολεία και σε κάθε περίπτωση όσο γίνεται λιγότερη δημόσια παιδεία, που φαντάζει σαν κάτι … αναγκαίο κακό. Τα παιδιά των τελευταίων τάξεων του Λυκείου, αλλά και πολλοί καθηγητές δήλωναν στη διάρκεια της μακράς απεργίας, ότι ευτυχώς τους μένει χρόνος για να μελετήσουν τα παιδιά στο φροντιστήριό τους.
Άλλοι από εμάς, έχοντας δει από καιρό αυτή τη ζοφερή κατάσταση με ιδιαίτερη μελαγχολία, αποφασίσαμε να διαθέσουμε όλο και μεγαλύτερο μέρος του συνολικού εισοδήματός μας προκειμένου -και πάλι λέμε ευτυχώς!- να ξαναπληρώσουμε τις ίδιες υπηρεσίες σε άλλους καθηγητές της λεγομένης ιδιωτικής εκπαίδευσης. Είμαστε ήδη μέλη την Ευρωπαϊκής Ένωσης, μιλάμε με φίλους, συνεργάτες από τις χώρες μέλη και απορούμε τί είδους κατάρα είναι αυτή που μας ταλαιπωρεί στη χώρα μας με την παιδεία. Ακούμε στη Γερμανία, ότι δεν υπάρχει λόγος να πάει το παιδί σε ιδιωτικό σχολείο γιατί η παρεχόμενη δημόσια εκπαίδευση είναι άψογη, υψηλού επιπέδου με τις ξένες γλώσσες κλπ. Ακούμε στην Αγγλία ότι το σχολείο απασχολεί τα παιδιά μέχρι και το απόγευμα για τη μελέτη της επομένης, για να πάνε στο σπίτι διαβασμένα για την επομένη, έχοντας χρόνο να παίξουν και να επικοινωνήσουν με τους γονείς των. Εδώ; Ποιός γονιός τολμάει να διατυπώσει παράπονα; Μπροστά στη πάντοτε δύσκολη κατάσταση αποφεύγει να κρίνει, αναλογιζόμενος: Εγώ θα βγάλω το φίδι από την τρύπα; Από την άλλη, βλέποντας το διαμορφούμενο σκηνικό οι φωστήρες συνδικαλιστές ηγέτες των εκπαιδευτικών, τα βάζουν με την ιδιωτική παιδεία, της οποίας ζητούν την κατάργηση, έτσι ώστε να μην γίνονται συγκρίσεις με άθλιες καταστάσεις.
Και ξανα-απορεί ο γονιός και διερωτάται αν η εκπαίδευση των παιδιών του στην Ελλάδα του κοστίζει λογικά ή υπερβολικά, αν το επίπεδο της παρεχόμενης παιδείας είναι αυτό που η μοίρα έταξε στους Έλληνες και άκρη δεν βρίσκει και … ο Θεός βοηθός.