20140223
Αλέξανδρος Αρδαβάνης
Το χάραμα ξεψύχησε στον ύπνο της η Γεωργία. Ο όγκος είχε καταλάβει όλον τον δεξιό πνεύμονα και στραγγάλιζε την καρδιά. Δεν υπήρχε καμία δυνατότητα θεραπείας και μόνο η μορφίνη την ανακούφιζε από τους πόνους και την πνιγμονή. Πλάι της όλες τις ημέρες που σκαρφάλωνε στο βουνό της τελικής ασφυξίας, ο μικρότερος αδελφός της∙ μόνος οικείος γιατί η μάνα φευγάτη πριν χρόνια από την ίδια αρρώστια, ο πατέρας σαλεμένος, οι άλλοι συγγενείς απόντες. Ήταν και η ηρωική Κοινωνική Υπηρεσία -τρεις άνθρωποι για τριακόσιους πενήντα ασθενείς καθημερινά, ολοένα περισσότεροι οι ανασφάλιστοι. Σύντροφο η Γεωργία δε φαινόταν να είχε, δεν ξέρω γιατί και βέβαια δεν έχει σημασία. Ούτε σύντροφο ούτε δουλειά, ήταν άνεργη από απόλυση. Ήταν τριάντα χρονών.
Ζητούσε επίμονα τις τελευταίες μέρες “να πάει σπίτι για τις δουλειές που είχε αφήσει αφού τίποτε δε γινόταν, μόνο το οξυγόνο…”. Και ήξερε πως η μορφίνη κύλαγε σα νεροσυρμή στο αίμα της να ξεγελάει την έλλειψη του αέρα -ήξερε; Τη ρώτησα: ποιες δουλειές; …το καναρινάκι μου, καλέ! Πώς το λες; …ο κιτρινούλης. Να το ονομάσουμε Καρρέρας; Είχε κι αυτός δύσκολη αρρώστια και τη νίκησε… εντάξει, Καρρέρας. Χαμογέλασε πικρά∙ με το σκουφί για την αλωπεκία, με τα σωληνάκια στη μύτη, με τους φλεβοκαθετήρες, τον ουροκαθετήρα. Ήταν πανέμορφη με όλα αυτά να τη στολίζουν αντί να την ασχημαίνουν. Της τάξαμε με τον αδελφό της να φέρει τον κιτρινούλη στο προαύλιο να τον δει. Δεν πρόλαβε.
Σήμερα χαράματα. Μια διαδρομή τεσσάρων μηνών χωρίς μάρτυρες άλλους από τις τρυφερές αφοσιωμένες νοσηλεύτριες, βουρκωμένες σήμερα το πρωί να μου το αναγγέλλουν και τους νεαρούς γιατρούς σαν δαγκωμένους από σκυλιά να παρακολουθούν αμίλητοι την αντίδρασή μου στο ανακοινωθέν. Η Γεωργία: το κενό στο κρεβάτι που επώασε την Έξοδό της. Το μηδέν στη θέση της. Θάλαμος 1408, το ένα. Η σιγή στον άδειο θάλαμο, η απουσία ήχων, όπως ταιριάζει στο απερχόμενο ον.
Όμως στο διαδίκτυο και την τηλεόραση απόψε οργιάζουν οι θρήνοι για τον γενναίο Σάκη. Ήταν σήμερα η κηδεία του. Ένα ακόμα κοσμικό γεγονός. Κάμερες, επαγγελματικές, τηλεοπτικές, ηχολήπτες, κάμερες κινητών. Το instagram, το facebook, το twitter οργιάζουν. Και το γυαλί -ψηφιακό πια, να πετύχει την τέλεια απεικόνιση και της τελευταίας λεπτομέρειας, όπως το “δάκρυ που μετάνιωσε και δεν κύλησε”. Στα πάνελ η πανταχού παρούσα σόουμπίζνα και οι λειτουργοί της. Δάκρυα επί δακρύων, στιγμιότυπα πόνου για τον φίλο, τον συνεργάτη. Μέχρι και ο γιατρός του λύγισε και βούρκωσε -που διαισθάνομαι πως η συγκίνησή του είναι η μόνη βαθιά. Ηθοποιοί, τραγουδιστές, παραγωγοί και άλλοι πολλοί∙ θρηνούν και επενδύουν στην επόμενη μέρα. Κομματιάζουν τη σιγή που έχει ανάγκη το πένθος, που απαιτεί το απερχόμενο ον, κάθε ον, ακόμα και ο θορυβώδης και πλακατζής Σάκης.
Λυπάμαι που χαλάω τη μεγαλειώδη συγκίνησή σας με τη μίζερη δική μου. Πάσσαλος πασσάλω εκκρούεται.