20150713 09:00

ΓΑ

Σύντομο οδοιπορικό στο Γολγοθά της Ελλάδας

Η σταύρωση της Ελλάδας που εξυφαίνεται από χθες το βράδυ στις Βρυξέλλες διαφέρει από αυτή που υπέστη στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Η καταστροφή της χώρας που συντελέσθηκε στον Β’ ΠΠ συνοδεύθηκε από δόξα και τιμή μέσα από το έπος της Αλβανίας και την Τιμημένη Εθνική Αντίσταση. Αυτή εδώ, η νέα σταύρωση, συνοδεύεται από ταπείνωση και εξευτελισμό και γι’ αυτό είναι δυσβάσταχτη και εξόχως οδυνηρή.

Πως φτάσαμε όμως σ’ αυτή την πολύ δυσάρεστη κατάσταση;

Να ‘ναι τάχατες οι χειρισμοί της παρούσας κυβέρνησης, όπως μερικοί ισχυρίζονται, ή μήπως τα αίτια και οι ρίζες του κακού που σηματοδοτούν μεγάλα λάθη, παραλείψεις και χαρακτηριστικά παρακμής που ανατρέχουν σε βάθος χρόνου; Δικαιούμαστε, αν θέλουμε να είμαστε αντικειμενικοί και δίκαιοι, να αισθανόμαστε και να πιστεύουμε ότι τα δεινά που μας πλήττουν τώρα μοιάζουν με κάτι έκτακτο και απρόβλεπτο που μόλις χθες εκδηλώθηκε σε βάρος μας; Κάτι σαν αστραπή εν αιθρία, στα καλά του καθουμένου;

Πριν αρχίσουμε να τα βάζουμε με τον αδίστακτο W.Schaeuble, που όντως κουβαλάει πάνω του ατόφιο χιτλερικό πολιτικό DNA, οφείλουμε να σκύψουμε και να εξετάσουμε τα του οίκου μας, όπως οι σοφοί πρόγονοί μας, μας έχουν διδάξει, αλλά εμείς τους αγνοούμε, δίνοντας το δικαίωμα σε διάφορους ανθέλληνες να μας κατηγορούν πως τάχατες δεν είμαστε γνήσιοι απόγονοι των ένδοξων αρχαίων Ελλήνων.

Γι’ αυτή την περιήγηση στο οδοιπορικό της συμφοράς, δεν θα πάνω στην εποχή της παλιγγενεσίας, αν και υπάρχουν βάσιμα στοιχεία και σοβαρές αφορμές να σταθεί κανείς και να δει τα σημάδια της κακοδαιμονίας. Να δούμε πολύ σύντομα, όμως, το σκηνικό από τον τελευταίο πόλεμο και δώθε.

Ο Εμφύλιος αδελφοκτόνος σπαραγμός, που δεν έλαχε να αποτραπεί από κάποιον ή κάποιους άξιους ηγέτες, άφησε συντρίμμια πίσω του και ένα μονοκομματικό κράτος που δέσποζε στη χώρα λυμαινόμενο την εξουσία επί δεκαετίες. Από την άλλη πλευρά όμως ίσχυσε και η ρήση του αντάρτη αγωνιστή: «Σύντροφοι, ευτυχώς, που χάσαμε!». Το ΚΚΕ που κατάφερε να διαδραματίσει πρωταγωνιστικό ρόλο στο ΕΑΜ και ΕΛΑΣ, φάνηκε αδύνατο να αποτρέψει τη συμφορά. Ακόμη και αυτό τον Άρη, τον αδίκησε και είναι περίεργο πως ο σημερινός ΓΓ κοσμεί το γραφείο του με φωτογραφία του Πρωταντάρτη, ενώ πήγε στη Λαμία και τα Τρίκαλα για να τιμήσει τη μνήμη του Άρη στα 70χρονα. Του αγωνιστή που μόνο τα δίκαια της πατρίδας σκέφτονταν. Και όταν του είπαν για την άφιξη των Σοβιετικών αξιωματικών, εκείνος έβαλε τα πράγματα στη θέση τους με την ρήση: «όλα τα γουρούνια, την ίδια μύτη έχουν». Η ροπή των πραγμάτων άλλαξε με την δραστική παρέμβαση των Δυτικών, αλλιώς θα ήμασταν κάτι σαν Βουλγαρία, Ρουμανία κττ. Οι νικητές του εμφυλίου στην συνέχεια απέρριψαν κάθε αγωνιστή και οικογένεια που στήριξε την εθνική Αντίσταση, με τα «πιστοποιητικά κοινωνικών φρονημάτων» από κάθε εμπλοκή και νομή δικαιωμάτων στον δημόσιο βίο, χωρίζοντας τη χώρα στη μέση, ενώ ενέταξαν στις τάξεις των «εθνικοφρόνων» ακόμη και αυτούς που συνεργάσθηκαν με τον κατακτητή και έκλωσαν τα αυγά της χούντας που έβαλε τη χώρα στο γύψο και σφαγίασε την Κύπρο.

Στη μεταπολίτευση ο [μακαρίτης] Ανδρέας εξομοίωσε όλους τους Έλληνες, πράγμα έντιμο και αναγκαίο, αλλά από κει και πέρα υπήρξε μοιραίο πρόσωπο για την κατρακύλα της πατρίδας, αφού παρέδωσε τη χώρα στην ασωτία του δανεισμού για να μοιράζει εδώ κι εκεί χρήματα σε κομματικούς ημέτερους και για καταναλωτικές δαπάνες, έδωσε το σήμα της κατά-λαφυραγώγησης της πατρίδας με τα «δωράκια στον εαυτό μας». Μοιάζει με ανέκδοτο η αναφορά του κάπου- κάπου γι’ «αυτό το χρέος που ή θα το φάμε ή θα μας φάει» ή για τον «μεγάλο ασθενή» το σάπιο κράτος. Πήρε τη ρεβάνς από τη συντηρητική παράταξη διορίζοντας τους πάντες στο ήδη σάπιο δημόσιο με μόνο κριτήριο ότι ήταν πολιτικοί φίλοι και όχι ότι ήταν ικανοί να κάνουν κάποια δουλειά ή ότι κάλυπταν μία απαραίτητη θέση.
Το ζενίθ της παρακμής με τον Κώστα Σημίτη και το σκάνδαλο του Χρηματιστηρίου και των Ολυμπιακών Αγώνων, μέχρι που ήρθε στο προσκήνιο ο Κώστας Καραμανλής. Ο τελευταίος έκανε τη σωστή διάγνωση μιλώντας για «σβήσιμο διαχωριστικών γραμμών του παρελθόντος», «επανίδρυση του κράτους» και «αμείλικτο πόλεμο κατά της διαφθοράς», ορίζοντας μάλιστα και τη διαβάθμιση της πολεμικής σφοδρότητας κατά των «νταβατζήδων», «με μηδενική ανοχή». Πήρε με το μέρος του τον κόσμο και τον κάναμε πρωθυπουργό. Και ως ηγέτης έκανε ακριβώς τα αντίθετα! Ήταν μοιραία η διολίσθηση της χώρας στην διακεκαυμένη ζώνη της χρεωκοπίας.

Ο ανεκδιήγητος ΓΑΠ ήρθε στην εξουσία υποσχόμενος ότι «λεφτά υπάρχου» και μας έβαλε στο ΔΝΤ και το Μνημόνιο κάτω από συνθήκες που ερευνώνται και τον καθιστούν υπόλογο έναντι της πατρίδας.
Ο Αντώνης Σαμαράς κατακεραύνωνε τον ΓΑΠ για το πρώτο Μνημόνιο και κέρδισε τον αγανακτισμένο κόσμο που τον έφερε στη θέση του Πρωθυπουργού, όπου κι αυτός αφού κατέλαβε την καρέκλα που τόσο πολύ επιζητούσε, έκανε επίσης τα αντίθετα, ζητώντας μάλιστα και συγνώμη για την αλλαγή της στάσης του, με το γνωστό «ουδείς αναμάρτητος» και μάλιστα όχι στην πατρίδα του αλλά στην Γερμανίδα Καγκελάριο.

Ο ΣΥΡΙΖΑ με τον Αλέξη Τσίπρα, έδωσε υποσχέσεις σε κάθε πικραμένο και κέρδισε τις εκλογές του Γενάρη 2015. Στη φαρέτρα του έναντι των Ελλήνων το γεγονός ότι ως κόμμα δεν βαρύνεται με σκάνδαλα που οι προηγούμενοι, τα λεγόμενα «δύο μεγάλα κόμματα» από την μεταπολίτευση και δώθε, με στοιχεία, βαρύνονται και είναι υπόλογα έναντι του ελληνικού λαού, ανεξάρτητα από τους νόμους περί ασυλίας που φρόντισαν οι ίδιοι να φτιάξουν με πρωτεργάτη τον Βαγγέλη Βενιζέλο. Από κει και πέρα, όμως, στις τάξεις του περιλαμβάνονται ακραίοι αριστεροί πολιτικοί που δεν πιστεύουν στην Ευρώπη, αλλά δεν μας λένε με στοιχειωδώς πειστικό τρόπο, ποια είναι η εναλλακτική λύση, εκτός από κάποιον που είχε την ευθυκρισία να πει ότι θα τρώμε … πέτρες. Αυτό το ανεδαφικό που είδαμε, στο πόλεμο κατά της ανεργίας, είναι να διορίζουν τους πάντες στο μπατιρισμένο Δημόσιο. Στον ίδιο χώρο μεταστεγάσθηκαν και όλοι οι Φωτοπουλαίοι συνδικαλιστές που έχουν τεράστιο κομμάτι ευθύνης για τη ζημία που προκλήθηκε στον τόπο.

Μήπως μετά από αυτό το φυσιολογικά αναμενόμενο σοκ με τον τσουχτερό λογαριασμό, ήρθε η ώρα της νέας σελίδας για τη δύσμοιρη πατρίδα μας;