18 Μαρτίου 2017, πάρα πολύς κόσμος σήμερα στο Σκαμνό για να αποχαιρετήσουν το Δημήτρη Στεργίου που μας άφησε για το μεγάλο ταξίδι. Μεγάλη η συγκίνηση για έναν συγχωριανό που κέρδισε την αμέριστη αγάπη των συγχωριανών, αλλά και πάρα πολλών άλλων ανθρώπων από την Αθήνα και άλλες περιοχές, όπου ανέπτυξε φιλία και συνεργασία.
Εκ μέρους των συγχωριανών ο Γιώργος Αποστολόπουλος στη διάρκεια της κηδείας, ανέφερε:
Καλέ μου φίλε Δημήτρη!
Στ΄αυτιά μου ηχεί η προτροπή και πρόσκλησή σου:
– Έλα ρε φίλε να σε δω και να τα πούμε! Ο καρκίνος δεν είναι κολλητικός!
– Και βέβαια φίλε μου ήταν η απόκρισή μου και δώσαμε ραντεβού στο Σκαμνό με την ευκαιρία εκδήλωσης που ήταν προγραμματισμένη. Πήγα στο Σκαμνό. Ήρθα στο Σκαμνό και δεν σε βρήκα. Δε χρειάζονταν εξήγηση. Η δυσμενής ασθένεια δεν είναι κολλητική, αλλά δυστυχώς, είναι ακατανίκητη. Η εκπληκτική πρόοδος στις επιστήμες και την ιατρική, εδώ ακόμη δεν τα κατάφερε.
Δε σου κρύβω φίλε Δημήτρη, ότι από την πρώτη στιγμή που κυκλοφόρησε η δυσάρεστη είδηση για την ασθένειά σου με ασαφείς ενδείξεις, όχι μόνον εγώ, αλλά και πολλοί άλλοι φίλοι σου σπεύσαμε αυθόρμητα να σε δούμε στο Νοσοκομείο, χωρίς να λογαριάσουμε πως αυτή η πληθώρα επισκεπτών πρόδωσε σε σένα τη δικαιολογημένη ανησυχία μας, πριν καν οι γιατροί αποφανθούν. Στο κοφτερό μυαλό σου λειτούργησαν δυσάρεστοι συνειρμοί.
Στη δύσκολη μάχη σου πάλεψες με σκαμπανεβάσματα και όταν οι δυνάμεις σου το επέτρεπαν δεν άφησες ούτε λεπτό να πάει χαμένο. Όρθιος και δραστήριος. Σ’ αυτό που μια ζωή ήξερες πολύ καλά να κάνεις. Το μυαλό σου, ξυράφι. Κοντά στην οικογένειά σου, αλλά και στους φίλους σου.
Ξεχωριστή θέση στις σκέψεις σου ο Σκαμνός. Ο Σκαμνός που σε δέχθηκε σαν γαμπρό κι εσύ τον αγάπησες με όλη σου την καρδιά. Έτσι πολιτογραφήθηκες σαν ξεχωριστό και πρωτοπόρο τέκνο της μικρής μας κοινωνίας. Τα έργα σου, οι πολύ σημαντικές προσωπικές σου δαπάνες για έργα κοινωφελή, ακόμη δε και η προσωπική σου εργασία και εμπλοκή σε κάθε τέτοια κοινωνική δράση.
Αναδείχθηκες με καθολική αναγνώριση ως ένας από τους κορυφαίους χορηγούς και ευεργέτες. Γι’ αυτό και ο Σκαμνός υποκλίνεται μπροστά σου με πολύ μεγάλη εκτίμηση, σεβασμό και αναγνώριση της μεγάλης προσφοράς σου.
Και αν αυτή η μεγάλη προσφορά σου στη μικρή μας κοινωνία υπήρξε τόσο σημαντική, κάθομαι και σκέφτομαι τι να πει κανείς για την άλλη πτυχή της προσωπικότητάς σου. Για το ήθος, για το χαρακτήρα σου. Τούτο που μοιάζει ίσως και το σημαντικότερο. Το πιο άφθαρτο και πολυτιμότερο. Αυτό που προάγει την κοινωνία μας. Αυτό, θα πω εγώ τώρα, στην ώρα του υπέρτατου απολογισμού, ότι μέτρησε πιο πολύ στα μάτια και τις καρδιές όλων μας. Έχω προσωπική γνώμη και άποψη για την πηγαία εκτίμηση στο πρόσωπό σου, τόσο από το προσωπικό και άμεσο περιβάλλον μου, όσον και από τον ευρύτερο κύκλο των φίλων.
Δεν λειτούργησες σαν ένας καιροσκόπος δημοσιοσχεσίτης. Δεν άρθρωσες το λόγο σου με στόχο να χαϊδεύεις αυτιά. Είχες γνώμη και εδραία άποψη τόσο για τα θέματα της δουλειάς σου στην οποία αρίστευσες, όσο και για θέματα πλατύτερα για τη ζωή και τους ανθρώπους. Θέση και γνώμη που εξέφερες με συνέπεια και ευπρέπεια.
Τούτο δω, το σπουδαιότερο όλων στοιχείο της προσωπικότητάς σου, ήταν και το σημαντικότερο. Σφυρηλατήθηκε μέσα από τον αγώνα της ζωής που στο δρόμο της δεν βρήκες έτοιμο στρωμένο τραπέζι. Αγωνίσθηκες ξεκινώντας από το μηδέν. Εργάσθηκες σκληρά και η φιλότιμη εργασία αποτέλεσε βασικό στοιχείο του εαυτού σου.
Η φιλοπονία, μαζί με τη ντομπροσύνη, τη σωφροσύνη και εντιμότητα σε καταξίωσαν να γίνεις ένας από τους κορυφαίους επαγγελματίες κατασκευαστές κατοικιών πολύ ψηλών προδιαγραφών στις καλύτερες και ομορφότερες περιοχές της πρωτευούσης.
Δείγμα αυτής της υπέροχης δουλειάς σου μας πρόσφερες κι εδώ στο Σκαμνό σαν σημαντική συμβολή στην εικόνα του οικισμού και ουσιαστική προσφορά στην οικογένειά σου που ακολουθεί τα δικά σου βήματα και παρακαταθήκες.
Αγάπησες, υποστήριξες και τίμησες το χωριό μας, Δημήτρη. Κι εμείς με τη σειρά μας σε μετρήσαμε σαν έναν σπουδαίο αδερφό. Αξίζει να προσπαθήσουμε να σου μοιάσουμε, έστω και κατ’ ελάχιστον στο μεγαλείο του ψυχισμού και της ευγένειάς σου.
Πολύ φοβάμαι ότι θα είναι δύσκολο να αναπληρώσουμε το μεγάλο κενό που αφήνεις ξεκινώντας το μεγάλο ταξίδι του αποχωρισμού. Θέλουμε ωστόσο να σου εκφράσουμε την απέραντη ευγνωμοσύνη μας γι’ αυτό που μας έδωσες.
Αναλογίζεται κανείς ποιο να ‘ναι άραγε το βασικό νόημα και η ουσία της ζωής. Της τροχιάς που έλαχε στον καθένα μας να διαδράμουμε.
Κοιτάζω τι λένε οι σοφοί του κόσμου. Ο νους μου πάει στην ευχή που οι συνετοί άνθρωποι εκφράζουν όταν ερχόμαστε στη ζωή: Να γίνουμε «καλοί και χρήσιμοι άνθρωποι στην κοινωνία».
Εσύ, φίλε μου το κατάφερες και πήρες τον καλύτερο βαθμό: Άριστα. Συνέβαλες να γίνει ο κόσμος καλύτερος. Κέρδισες αυτό που λένε υστεροφημία.
Στην οικογένειά σου εκφράζουμε τα ειλικρινή μας συλλυπητήρια.
Καλό σου ταξίδι φίλε μας.
Γιώργος Αποστολόπουλος