FtS51
Στα πλαίσια των εκδηλώσεων για τη μεγάλη επέτειο, είχαμε την ευκαιρία εκπρόσωποι του Συλλόγου μας να παρακολουθήσουμε μία σημαντική διάλεξη του φίλου μας διακεκριμένου αρθρογράφου, Δικηγόρου, Δημοσιογράφου και Ορειβάτη φίλου του Ασωπού κ. Γεωργίου Πούλιου στις 26.10.99 που έλαβε χώρα στην μεγάλη αίθουσα των πολιτιστικών Συλλόγων Πάρου, στην Αθήνα, παρουσία κορυφαίων προσωπικοτήτων από το χώρο της Εκκλησίας, του Στρατού, των Νομικών και ανθρώπων του Πνεύματος και του Πολιτισμού.
Ο απόγονος των αδελφών Πουλίου, των στενών συνεργατών του Ρήγα Βελεστινλή, στη Βιέννη, παρουσίασε όχι απλά και μόνον μία από τις συνηθισμένες πανηγυρικές ομιλίες επαναλαμβάνοντας καίρια στοιχεία και πληροφορίες του αγώνα, αλλά εντυπωσίασε παρουσιάζοντας κάτι εντελώς διαφορετικό, αφού επικέντρωσε την προσοχή του στο θέμα: «Η προσφορά του πολεμικού και εμπορικού Ναυτικού στο δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο», ένα θέμα που προσέγγισε με τρόπο που περισσότερο μοιάζει με μία άρτια επιστημονική πραγματία. Ο ερευνητής επιστήμονας και φλογερός πατριώτης πέτυχε να συγκινήσει το εκλεκτό ακροατήριο σε αρκετά σημεία της ομιλίας του, που ξέσπασε σε ενθουσιώδη χειροκροτήματα, καθώς μέσα από τη συστηματική του ανίχνευση με αδιάσειστα ντοκουμέντα ανέδειξε πράξεις μοναδικού εθνικού μεγαλείου των ναυτικών μας που ασφαλώς καταμέτρησαν βαριές απώλειες, αλλά είναι ταυτόχρονα και η μοναδική ναυτική δύναμη που δεν παραδόθηκε αμαχητί στον εισβολέα. Είναι ακόμη η μοναδική ναυτική δύναμη που κατάφερε να μεταφέρει τα σκάφη της στην Αίγυπτο και Μέση Ανατολή όπου συνεργάσθηκαν αποτελεσματικά με τις βρετανικές δυνάμεις σε κρίσιμες πτυχές του Αγώνα.
Είναι δύσκολο να παραθέσουμε έστω και αποσπάσματα από αυτή την σημαντική μελέτη που αριθμεί πολλές δεκάδες σελίδων, ελπίζουμε ωστόσο να περιληφθεί σε κάποια συστηματική έκδοση και να καταστεί προσιτή στο ευρύ κοινό, αλλά μεταφέρουμε αντί πανηγυρικού, απόσπασμα από τα λόγια του Ναυάρχου Ιωάννη Τούμπα, που απηύθυνε προς το πλήρωμα του αντιτορπιλικού ΑΔΡΙΑΣ στις 27.07.1942 κατά την παραλαβή του στην Αγγλία, όπου είχαν μεταβεί για το σκοπό αυτό, όπως περιελήφθησαν στη διάλεξη:
Καλορίζικο το καράβι μας παιδιά.
Την ιστορία αυτού του καραβιού πρόκειται να τη γράψετε εσείς. Ο καθένας από σας έχει ήδη την προσωπική του ιστορία. Είσαστε ναύτες που αποτελούσατε πληρώματα καραβιών που βούλιαξαν. Είσαστε ναύτες την Υδρας, των Ψαρών,.. είσαστε ναύτες οι οποίοι τινάξατε στον αέρα τα φρούριά σας για να μην τα χρησιμοποιήσει ο εχθρός. Είσαστε ναύτες που περάσατε δύσκολες στιγμές. Είσαστε ναύτες που είδατε σημαίες να βουλιάζουν μαζί με τα καράβια σας. Είσαστε ναύτες που υποστείλατε άλλες σημαίες για να τις κρατήσετε σαν κειμήλια.
Εσείς οι ίδιοι έχετε την ευτυχία να βλέπετε σήμερα, μιάν άλλη σημαία να σηκώνεται σαν βγαλμένη μέσα από τη θάλασσα –στην ίδια θάλασσα στην οποία βούλιαξαν οι παληές μας σημαίες- να ανεβαίνει ψηλά και να είναι εκδικήτρια των σημαιών που βούλιαξαν. ΑΔΡΙΑΣ είναι το όνομα του καραβιού μας, Αδριατική θάλασσα δηλαδή. Είναι η θάλασσα που οι Ιταλοί την νομίζουν δικοί τους, κατά δική τους, και χαίρομαι πολύ όταν σκέπτομαι, πως άμα ο Μουσολίνι μάθει πως βγάλαμε το όνομα ΑΔΡΙΑΣ, θα φρενιάσει από το κακό του. Και πιστεύω ότι θα του δώσουμε την ευκαιρία να τον κάνουμε να φρενιάσει ακόμα περισσότερο αργότερα.
Από σας εξαρτάται αυτό. Το δόγμα στο οποίο πιστεύει το Ναυτικό μας και στο οποίο θα είναι πιστό το πλήρωμα του πλοίου αυτού, είναι ότι η θέση μας, είναι σε πάσα θάλασσα στην οποία κινείται εχθρικό πλοίο. Μα, στο Βόρειο Πόλο, μα, στο Νότιο Πόλο …μα, στην Αυστραλία, μα, στην Αμερική, μα, στην Αφρική, θα πάμε, εκεί είναι η θέση μας. Και τα ταξίδια αυτά τα οποία σας λέω ότι θα κάνουμε, σας το λέω από τώρα να το ξέρετε, δεν θα είναι ταξίδια αναψυχής. Θα κουραστούμε, θα υποφέρουμε, θα κινδυνέψουμε, … αλλά θα πάμε. Και ο Θεός θα είναι μαζί μας ….θα αδιαφορήσουμε για οτιδήποτε. Από αυτή τη στιγμή αρχίζει ένας δρόμος. Ελπίζω να είναι ο τελευταίος. Φεύγουμε από δω και ελπίζω ότι σύντομα θα έλθει μια ευλογημένη ημέρα, που θα φθάσουμε στο Φάληρο ή στον Πειραιά. Και χιλάδες βάρκες με τους δικούς μας θάρχονται, με κλάματα στα μάτια, να μας υποδεχθούν.
Εσάς, …εσάς που σήμερα σας παρακολουθούν σε όλα σας τα ταξίδια και σε όλη σας τη ζωή, οι ευχές από τις γρηές μανάδες σας, απ τ αδέρλφια σας, από τα παιδάκια σας και που όλοι τους κάθε βράδυ, πριν πέσουν να κοιμηθούν, σιγοψυθιρίζουν την προσευχή τους – και προσεύχονται για σας. Για τα παιδιά τους.
Είναι πολύ σκληρές οι στιγμές που περνούμε, αλλά πρέπει να θεωρείτε ότι είμαστε ευτυχισμένοι, διότι τη σημερινή Ιστορία της Ελλάδας τη γράφουμε εμείς, ότι είμαστε ευτυχισμένοι, διότι είμαστε σε ηλικία που μπορούμε να προσφέρουμε κάτι, ότι σήμερα γράφουμε μία από τις ωραιώτερες σελίδες της Ελληνικής Ιστορίας .
Οταν είμαστε μικροί και είμαστε στα θρανία, ακούγαμε για τον Τρωϊκό πόλεμο και για το 21, δεν έχουμε τίποτα να τους ζηλέψουμε αυτούς. Ο καθένας από σας είναι ένας Αχιλλέας, ένας Αίαντας, ένας Κολοκοτρώνης και ένας Κανάρης. Με αυτό το πνεύμα θα πηγαίνει το καράβι μας τούτο εμπρός. Εδώ τώρα, που είμαστε μακρυά από τις Πατρίδες μας, μακρυά από τις οικογένειές μας και απ ό,τι αγαπούμε, έχετε σεις πατέρα σας εμένα… Και εγώ έχω για οικογένειά μου εσάς. Δεν έχω κανέναν άλλο να αγαπήσω εδώ πέρα. Μόνο εσάς …και εσείς πρέπει να βρείτε σ εμένα ό,τι θέλετε, ό,τι πρέπει να θέλετε. Πιστεύω όλοι σας να καταλαβαίνετε και να θυμώσαστε ότι, αυτή τη στιγμή, οι μανάδες σας, τ αδέλφια σας και τα παιδιά σας, είναι δούλοι. Ναι αυτή είναι η πραγματικότητα … είναι δούλοι…πεινάνε … είναι στο έλεος του κατακτητού …. από σας εξαρτάται … έχετε ιερή υποχρέωση να βοηθήσετε για την ελευθερία τους.
Και θαρθεί η ευλογημένη αυτή ημέρα … που θα πάμε εκεί πέρα και θα σας δω όλους τότε, με κλάματα στα μάτια, να φιλάτε τα άγια χώματα της λατρευτής μας πατρίδας.
Δεν έχουμε σήμερα μουσική να παίξει τον Υμνο μας. Καλλίτερα. Θα τον τραγουδήσουμε εμείς. Θα τον νοιώσουμε έτσι περισσότερο. Εμπρός παιδιά, τον Εθνικό μας Υμνο! Ζήτω ο ΑΔΡΙΑΣ παιδιά! Ζήτω η Πατρίς!