FtS102

Από τον 2ο Παγκόσμιο πόλεμο και δώθε έχουμε τελετές μνήμης για το «ολοκαύτωμα» τιμώντας τους αδικοχαμένους συνανθρώπους μας που έπεσαν θύματα της φασιστο-ναζιστικής θηριωδίας. Δεν είναι λίγα τα ολοκαυτώματα και τα απέραντα μνημεία με τις εκατόμβες των νεκρών στην πατρίδα μας που πλήρωσε βαρύ τίμημα στο βωμό για την ελευθερία και την ανεξαρτησία. Δίστομο, Καλάβρυτα, Κομμένο κλπ. Στην πρωτοκαθεδρία όμως των «εορτών» για το ολοκαύτωμα επεκράτησε αυτό της μαζικής σφαγής των Εβραίων. Η ομολογουμένως μαζική εξολόθρευση του εβραϊκού πληθυσμού που ήταν ένας από τους κύριους στόχους της χιτλερικής προπαγάνδας, αλλά και η εντατική προβολή ανά την Υφήλιο του δράματος από τους επιζήσαντες Εβραίους, κατοχύρωσε αυτές τις εκδηλώσεις μνήμης στην κορωνίδα της παγκόσμιας κοινωνικής και ανθρωπιστικής ευαισθησίας.

 

Οι επάλληλες, όμως, πολεμικές επιχειρήσεις του Εβραίων στην Μέση Ανατολή κατά των Παλαιστινίων και λοιπών Αράβων γειτόνων τους, που στην τελευταία βάρβαρη επίθεση στη Γάζα όπου η ανισότητα των πολεμικών μέσων θύμισε το Δαυίδ με τον Γολιάθ, προσέλαβε χαρακτηριστικά ωμής ανθρωποσφαγής από την οποία δεν ξέφυγε ο άμαχος πληθυσμός και τα γυναικόπαιδα, έχουν αλλάξει πολλά πράγματα στην θεώρηση και τοποθέτηση της διεθνούς κοινότητας. Μοχλός της επιθετικότητας των Εβραίων είναι ο θρησκευτικός φανατισμός που όσο και αν σε μικρή μερίδα της κοινωνίας αυτής δεν βρίσκει ιδιαίτερα μεγάλη ανταπόκριση –ακούγονται ακόμη και σποραδικές αποστασιοποιήσεις συγκεκριμένων επωνύμων- γεγονός παραμένει ότι το ιερατείο με τη την θεωρία του «περιούσιου λαού του Κυρίου» που θα πρέπει να ηγείται και να επικρατεί στην παγκόσμια κοινωνία των ανθρώπων, διατηρεί τον κυρίαρχο ρόλο του.

Το πρώτο που προέκυψε στον απόηχο της φοβερής σφαγής, είναι το τέλος στις «γιορτές» για το ολοκαύτωμα. Στον αντίποδα αναδεικνύονται θλιβερά φαινόμενα επανεξέτασης της θεωρίας του Χίτλερ. Οι γιορτές με το «ποτέ ξανά», έμελλε να ξεφτίσουν αφού τα θύματα του ναζισμού, εμφανίζονται ως στυγνοί θύτες, με την ίδια αγριότητα κατά των γειτόνων τους Παλαιστινίων. Ποιος να τους πιστέψει και γιατί να τους στηρίξει; Οι πρόσφατες βουλευτικές εκλογές ανάδειξαν, λέγεται, μία ακόμη πιο δεξιά κατεύθυνση για την νέα ηγεσία της χώρας αυτής. Διερωτάται κανείς τι μπορεί να περιμένει από τέτοιες δυσάρεστες εξελίξεις. Μήπως ένα ριζικό ξεπάστρεμα και αφανισμό από προσώπου γης των δύστυχων Παλαιστινίων;

Μέσω διαδικτύου ξετυλίγεται μία εκστρατεία ενίσχυσης και χρηματοδότησης της εβραϊκής πολεμικής μηχανής. Ανυποψίαστοι διαβάζουμε για φίρμες που πρωτοστατούν στην κίνηση αυτή, όπως για παράδειγμα η αλυσίδες Starbucks, Mc Donald’s, αλλά και οι παραγωγοί της ταινίας Bed time stories με τον Adam Sandler που δηλώνουν πως θα δίνουν όλα τα κέρδη τους στο Ισραήλ. Το πόσο οι Έλληνες με τη σειρά τους θα συνδράμουν αυτές τις επιχειρήσεις στον ανίερο αγώνα τους, εναπόκειται στην κρίση τους.

Barack Obama

-Λες να κομίζει κάτι θετικό ο νέος πλανητάρχης;

Καθώς οι ελπίδες για ντόπιους και διεθνείς σωτήρες διαψεύδονται αλληλοδιαδόχως, φαίνεται φυσιολογική η όποια δυσπιστία για τον νέο πρόεδρο των ΗΠΑ.

Σίγουρο ωστόσο είναι μόνον ό,τι απτό βλέπουμε. Κι αυτό που βλέπουμε μέχρι στιγμής μόνον ως θετικό και ελπιδοφόρο μπορεί να αξιολογηθεί.

Και μόνο το γεγονός ότι οι πολίτες των ΗΠΑ μπόρεσαν να δώσουν τέλος στον αμίμητο George Bush με τα όσα δεινά επεσώρευσε στην ανθρωπότητα, μόνον ως θετικό στοιχείο μπορεί να εκληφθεί. Το ότι αυτή την μεταστροφή την συνόδευσαν με την εκλογή ενός αφροαμερικανού πολιτικού, δικαιώνοντας το όνειρο του Martin Luther King για έναν κόσμο χωρίς φυλετικές και θρησκευτικές διακρίσεις, αποκτά μία πρόσθετη και δη μεγάλη σημασία. Εκεί που ο προκάτοχος του Ομπάμα, υπερθρησκευόμενος Χριστιανός, συνομιλούσε με το Θεό, που τον προέτρεψε να κατασφάξει τους δύστυχους Ιρακινούς, έχουμε έναν νέο ηγέτη που δεν έδειξε στοιχεία θρησκευτικού φανατισμού και επικίνδυνου φονταμενταλισμού. Τούτο, βέβαια, θα προκαλέσει μία κάποια αμηχανία, σε μεγάλη μερίδα ομοθρήσκων μας Χριστιανών και συμπλεόντων πολιτικών, που επί μακρόν συνήθισαν ακρίτως να υιοθετούν και να ευθυγραμμίζονται, σε ό,τι εκπορεύεται από την Washington, αλλά κι εδώ κάτι ελπιδοφόρο προβάλλει για την πλατιά κοινωνία των ανθρώπων. Ύστερα μην ξεχνάμε και τη κατάλυση του μύθου των πολιτικών τζακιών, μετά μάλιστα και την οδυνηρή εμπειρία του απερίγραπτου νεότερου Bush με την άσκηση, ούτως ειπείν, ενός ιδιότυπου κληρονομικού δικαιώματος στην διαδοχή και άσκηση της εξουσίας

Δεν είναι μόνο το φρένο που αμέσως έβαλε στις δίκες του κολαστηρίου στο Γκουντάναμο, που βρήκαν την αιτιολογική τους βάση στον πόλεμο κατά της τρομοκρατίας, αλλά ακολουθεί μία σειρά ενεργειών που δείχνει καθαρά ένα νέο ήθος που αποσκοπεί να επαναφέρει την υπερδύναμη στο κύρος που της αρμόζει.

Τέτοιες ενέργειες από τον ηγέτη των ΗΠΑ αποκτούν ιδιαίτερη σπουδαιότητα, καθώς σηματοδοτούν νέα δόγματα και σημεία αναφοράς για την ηθική των ιθυνόντων στα δημόσια πράγματα, όχι μόνον στην Αμερική, αλλά σε κάθε χώρα, σε κάθε γωνιά του πλανήτη.

Να σταχυολογήσουμε μερικά χαρακτηριστικά παραδείγματα:

Τον περιορισμό των απολαβών και των μυθικών Bonuses, των λεγόμενων golden boys, των τυχοδιωκτών που ευθύνονται για την διεθνή χρηματοπιστωτική κρίση και στην πλειονότητά τους, θρασείς, ελεεινοί, αναίσθητοι και αναίσχυντοι δείχνουν να μην έχουν αντιληφθεί το μέγεθος της ευθύνης τους. Το χαστούκι στους αδιόρθωτους του Citigroup που ενώ ο όμιλος που διοικούν έχει σοβαρά προβλήματα και χρειάσθηκε η κρατική στήριξη για να επιβιώσει (η μέχρι πρότινος μεγαλύτερη τράπεζα του πλανήτη, εξαιρουμένης της Κίνας), εντούτοις αυτοί οι αναιδείς το πρώτο εγχείρημα που υλοποίησαν ήταν να παραγγείλουν ένα πολυτελέστατο αεροσκάφος από την γαλλική Ντασσώ για τις χλιδάτες μετακινήσεις τους.

Κάποιοι από τους νεοδιορισμένους υπουργούς του, ακούσθηκε ότι στο παρελθόν εντοπίσθηκαν για ασυνέπεια στην καταβολή φόρων που στη συνέχεια, όμως, πλήρωσαν. Απομακρύνθηκαν ασυζητητί από τις θέσεις τους. Αν και τακτοποίησαν τις φορολογικές υποχρεώσεις των, και μάλιστα σε ανύποπτο χρόνο, δηλαδή πριν κληθούν να αναλάβουν κυβερνητικό αξίωμα, αυτό για τον Ομπάμα δεν φάνηκε αρκετό. Αξιώνει για τους υψηλόβαθμους κρατικούς λειτουργούς όχι μόνον στη διάρκεια της θητείας τους, ή πριν από την ανάληψη των καθηκόντων τους, αλλά και σε όλο τον προηγούμενο βίο τους να είναι λευκοί, πεντακάθαροι. Δεν λαβαίνει καν υπόψη ότι εν συνεχεία τακτοποίησαν τις υποχρεώσεις τους!

Μήπως αυτά τα παραδείγματα μας προκαλούν μερικούς συνειρμούς και συγκρίσεις με αυτό που στο τόπο μας βιώνουμε;