FtS94

Χρόνια τώρα η αγαπημένη μας Αθανασία πασχίζει για την ομορφιά του Σκαμνού. Έχει πλήρη συναίσθηση ότι το σπίτι της είναι το πρώτο, στο έμπα του χωριού και αυτό τη γεμίζει με μία αίσθηση ευθύνης. Να αποτελέσει η γειτονιά της στο εκκλησάκι του Αγίου Αθανασίου, τη βιτρίνα, ας πούμε, του χωριού. Μαζί με τον αξέχαστο Γιαννούλη φρόντισαν τα φυτά σε όλο αυτό τον ευρύτερο χώρο και το αποτέλεσμα δικαιώνει την προσπάθεια, που τη συνεχίζει μόνη της πια η Αθανασία, σαν μνημόσυνο στον Γιαννούλη και πρόσφορο στους συγχωριανούς της.

Η προσπάθεια, όμως, δεν είναι απαλλαγμένη από προβλήματα. Δυστυχώς αυτά συμβαίνουν ακόμη και στον υπέροχο Σκαμνό που κατά γενική ομολογία διαθέτει έμψυχο δυναμικό με προηγμένη αίσθηση κοινωνικής ευθύνης. Κατά έναν ανεξήγητο τρόπο ο Πολύκαρπος πήγε και έκοψε μία καρυδιά στην άκρη του οικοπέδου της, που την μεγάλωσε η Αθανασία και την καμάρωνε μαζί με όλους τους συχωριανούς. Δικαιολογημένη η πίκρα της, αλλά δεν το έβαλε κάτω. Δεν σταμάτησε να φροντίζει τα φυτά και το κηπάριο στον περίβολο του Αγίου Αθανασίου. Η τελευταία περιπέτεια με την έλλειψη νερού, όπως κανείς αντιλαμβάνεται, την έφερε σε απόγνωση.

Με τις γνωστές ανεπάρκειες των «αρμοδίων» που άφησαν αδικαιολόγητα το χωριό δίχως νερό, κάποια στιγμή ήρθε η λύτρωση, καθώς εντοπίσθηκαν οι διαρροές στο δίκτυο και το νερό ξαναήρθε αρκετό για όλους. Ο Πολύκαρπος όμως συνέχισε τη διακοπή του νερού στο κρουνό του Αγίου Αθανασίου κι έτσι δεν μπορεί κάποιος να ξεδιψάσει ανοίγοντας τον κρουνό στην πέτρινη βρυσούλα που κατασκεύασε ο Σύλλογος. Το ίδιο και για την Αθανασία που δεν μπορεί να ρίξει που και που λίγο νερό στα παρακείμενα νέα φυτά που το χρειάζονται. Την τιμωρία αυτή την δικαιολογεί ο Πολύκαρπος, λέγοντας ότι κάποτε η Αθανασία ξέχασε τη βρύση ανοιχτή.

Αν είναι να κάνουμε μία συμβιβαστική πρόταση θα λέγαμε στον Πολύκαρπο να ζητήσει συγνώμη από την Αθανασία και τους συγχωριανούς για την καρυδιά που έκοψε και να ανοίξει την παροχή του νερού στη βρυσούλα, όχι με συνεχή ροή, αλλά με τον κρουνό, όπως ήδη υπάρχει και έτσι λειτούργησε μέχρι σήμερα. Μία τέτοια ενέργεια δεν θα αποτελούσε απλά και μόνο απόδοση του οφειλόμενου σεβασμού σε μία υπέροχη ηλικιωμένη Σκαμνιώτισσα, αλλά θα έδειχνε και την, επίσης οφειλόμενη, εκτίμηση και επιδοκιμασία μας σε δράσεις κοινωφελούς και όχι ιδιοτελούς χαρακτήρα.

***

FtS94

Χρόνια τώρα η αγαπημένη μας Αθανασία πασχίζει για την ομορφιά του Σκαμνού. Έχει πλήρη συναίσθηση ότι το σπίτι της είναι το πρώτο, στο έμπα του χωριού και αυτό τη γεμίζει με μία αίσθηση ευθύνης. Να αποτελέσει η γειτονιά της στο εκκλησάκι του Αγίου Αθανασίου, τη βιτρίνα, ας πούμε, του χωριού. Μαζί με τον αξέχαστο Γιαννούλη φρόντισαν τα φυτά σε όλο αυτό τον ευρύτερο χώρο και το αποτέλεσμα δικαιώνει την προσπάθεια, που τη συνεχίζει μόνη της πια η Αθανασία, σαν μνημόσυνο στον Γιαννούλη και πρόσφορο στους συγχωριανούς της.

Η προσπάθεια, όμως, δεν είναι απαλλαγμένη από προβλήματα. Δυστυχώς αυτά συμβαίνουν ακόμη και στον υπέροχο Σκαμνό που κατά γενική ομολογία διαθέτει έμψυχο δυναμικό με προηγμένη αίσθηση κοινωνικής ευθύνης. Κατά έναν ανεξήγητο τρόπο ο Πολύκαρπος πήγε και έκοψε μία καρυδιά στην άκρη του οικοπέδου της, που την μεγάλωσε η Αθανασία και την καμάρωνε μαζί με όλους τους συχωριανούς. Δικαιολογημένη η πίκρα της, αλλά δεν το έβαλε κάτω. Δεν σταμάτησε να φροντίζει τα φυτά και το κηπάριο στον περίβολο του Αγίου Αθανασίου. Η τελευταία περιπέτεια με την έλλειψη νερού, όπως κανείς αντιλαμβάνεται, την έφερε σε απόγνωση.

Με τις γνωστές ανεπάρκειες των «αρμοδίων» που άφησαν αδικαιολόγητα το χωριό δίχως νερό, κάποια στιγμή ήρθε η λύτρωση, καθώς εντοπίσθηκαν οι διαρροές στο δίκτυο και το νερό ξαναήρθε αρκετό για όλους. Ο Πολύκαρπος όμως συνέχισε τη διακοπή του νερού στο κρουνό του Αγίου Αθανασίου κι έτσι δεν μπορεί κάποιος να ξεδιψάσει ανοίγοντας τον κρουνό στην πέτρινη βρυσούλα που κατασκεύασε ο Σύλλογος. Το ίδιο και για την Αθανασία που δεν μπορεί να ρίξει που και που λίγο νερό στα παρακείμενα νέα φυτά που το χρειάζονται. Την τιμωρία αυτή την δικαιολογεί ο Πολύκαρπος, λέγοντας ότι κάποτε η Αθανασία ξέχασε τη βρύση ανοιχτή.

Αν είναι να κάνουμε μία συμβιβαστική πρόταση θα λέγαμε στον Πολύκαρπο να ζητήσει συγνώμη από την Αθανασία και τους συγχωριανούς για την καρυδιά που έκοψε και να ανοίξει την παροχή του νερού στη βρυσούλα, όχι με συνεχή ροή, αλλά με τον κρουνό, όπως ήδη υπάρχει και έτσι λειτούργησε μέχρι σήμερα. Μία τέτοια ενέργεια δεν θα αποτελούσε απλά και μόνο απόδοση του οφειλόμενου σεβασμού σε μία υπέροχη ηλικιωμένη Σκαμνιώτισσα, αλλά θα έδειχνε και την, επίσης οφειλόμενη, εκτίμηση και επιδοκιμασία μας σε δράσεις κοινωφελούς και όχι ιδιοτελούς χαρακτήρα.