FtS54

Μεγάλης αξίας και σημασίας θεωρείται από τον φθιωτικό λαό, και όχι μόνον, η θεμελίωση του Γηροκομείου που έγινε από τον Σεβασμιότατο Μητροπολίτη Φθιώτιδος κ. Νικόλαο στις 05.03.2000 στη Βασιλική Στυλίδος, έργο που ξεκινάει το ίδρυμα Αργύρη Πετρή. Η κοινωνικά ευαίσθητη κοινωνία του Σκαμνού δεν μπορούσε να απουσιάσει από τη μεγάλη αυτή εκδήλωση και εκπροσωπήθηκε από την κα Κούλα και τον Πρόεδρο του Πολιτιστικού μας Συλλόγου κ. Κώστα Γέμελο, που έσπευσαν να συγχαρούν και να σφίξουν το χέρι του δωρητή με τη μεγάλη καρδιά και το ανεξάντλητο ψυχικό μεγαλείο.

Η αξία του έργου είναι προφανής και έρχεται να καλύψει ένα υπαρκτό κενό, καθώς πολλοί υπερήλικοι συνάνθρωποί μας, στη διάρκεια της τρίτης και της πλέον δύσκολης ηλικίας στη ζωή τους προσκρούουν πολλές φορές σε σκληρή δοκιμασία που η σύγχρονη κοινωνία, όχι μόνον δεν λέει να αντιμετωπίσει, αλλά και την επιτείνει. Μέσα σ΄ ένα τέτοιο περιβάλλον όπου καταλύεται κάθε σύστημα ηθικών αξιών και κυριαρχεί η απανθρωπιά και ο αμοραλισμός, φαίνεται η πρωτοβουλία του Αργύρη Πετρή, όαση ανθρωπιάς μέσα στην έρημο την απονιάς.

Συγχαίρουμε από τη θέση αυτή το μεγάλο ευεργέτη και του ευχόμαστε καλή υγεία και κουράγιο, ώστε να προχωρήσει στο σπουδαίο έργο του. Δίκαια καθ όλα είναι η μεγάλη τιμή που περιποιήθηκε στον φιλάνθρωπο συντοπίτη μας, καθώς στις 19 Μαρτίου 2000 του απονεμήθηκε ο Χρυσός Σταυρός της Ιεράς Μητροπόλεως Φθιώτιδος από τον Σεβασμιότατο Μητροπολίτη Φθιώτιδος κ. Νικόλαο και αναγνωρίσθηκε ως Μεγάλος Ευεργέτης της Ιεράς Μητροπόλεως του 2000.

Ο στενός φίλος του Ευεργέτη, συντοπίτης και παιδικός του φίλος, ο Θεολόγος και ποιητής κ. Αντωνίου, αποδίδει με το δικό του θαυμάσιο τρόπο τα γενικότερα αισθήματα της τοπικής κοινωνίας για το πρόσωπό του με τους παρακάτω στίχους:

***
Στον Αργύρη τον Πετρή,
τον μεγάλο δωρητή

Αυτή την ιερή στιγμή
την τρισευλογημένη,
που στ΄ όνομα του Ιησού
είμαστε συναγμένοι

Στη γη την παραλιακή,
που συ θα διαφεντέψεις
με την καρδιά σου την αγνή,
τι δέντρα θα φυτέψεις;

Που κατεβαίνει ο ουρανός,
για να μας ακουμπήσει
και τις ψυχές μας απαλά
στα ύψη να τραβήξει,

Κι εκείνος να μ΄ αποκριθεί
με παιδική αφέλεια:
ούτε μηλιές ούτ΄ αχλαδιές,
ροδακινιές, αμπέλια,

Δυο λόγια θέλω να ειπώ
βγαλμένα απ΄την καρδιά μου,
τα χρόνια εκείνα τα παλιά
να θυμηθώ, τ΄ αγνά μου,

Μόνο το δένδρο, που ανθεί
χειμώνα, καλοκαίρι,
φθινόπωρο και άνοιξη
και που καρπούς προσφέρει

Και στο προαύλιο να βρεθώ
του πέτρινου Σχολείου
στου Υψηλάντη την οδό,
παιδί του Γυμνασίου,

Ωραίους, εύχυμους, γλυκούς,
και τις ψυχές ευφραίνει,
ποτέ του δεν μαραίνεται
και στον αιώνα μένει

Την παιδικά μας συντροφιά
εκεί να συναντήσω,
με τον Αργύρη τον Πετρή
νοσταλγικά να σμίξω:

Κι απ΄του Κυρίου Ιησού
το θείο Περιβόλι
το κουβαλούν οι Άγιοι
και οι Αγγέλοι όλοι,

Για σκέψου, Αργύρη, να του πω
μετά πενήντα χρόνια,
που θά ‘χουμε και συ κι εγώ
στην κορυφή μας χιόνια,

Το Δέντρο το Χριστιανικό,
που πλήθη ανθρώπων θάλπει
με κλώνους, άνθη και καρπούς
και που το λέν΄ αγάπη!

Ι.Π.Αντωνίου
Θεολόγος